“Today, I share the opinion of Arthur Janov who always affirmed, that primal therapy without the assistance of a well informed and compassionate therapist can be very dangerous. (cf. his homepage). In addition, I think that it contains (1) a contradiction in itself by reactivating a situation of which one want to get rid of and (2) a perpetuation of the violence directed toward oneself”.[1]
Deze video ontroerde me omdat deze vrouw en moeder laat zien dat als we eenmaal in staat zijn empathie te hebben met de gevoelens van het gekwelde kind dat we zelf eens waren de weg openstaat te voelen wat we onze kinderen aandeden met onze onderdrukte geschiedenis. Het is de ervaring die ik ook met mezelf heb dat als we eenmaal toegang krijgen tot de krachtige gevoelens uit onze kindertijd we dan pas kunnen voelen hoe we onze meest dierbaren lieten lijden.
Deze bewustwording gaat altijd gepaard met overweldigende pijn en verdriet, zoals we dat op de video kunnen zien en horen. De ongelukkige vrouw kan zien wat haar in haar kindertijd is aangedaan en hoe ze haar kinderen onder haar eigen geschiedenis liet lijden. Een moeder, die net als ik, niet wist wat ze deed en haar kinderen niet als mensen zag, omdat ze dat in haar kindertijd zelf had ervaren en geleerd had niet te voelen. Kinderen die zich niet met haar konden verbinden en zich verlaten voelden. Een moeder die hun gevoelens niet zag en niet wist wat ze nodig hadden en NU de gezichten van haar kinderen voor zich ziet en de pijn op hun gezicht en tot rouw probeert te komen.
Het voelen van de diepe pijn en verdriet van het kind dat we zelf eens waren en van de personen, onze kinderen, die geheel van ons afhankelijk waren voor hun groei en bloei kunnen we alleen verdragen, zoals Alice Miller[2] zegt als we iemand naast ons hebben, een Wetende Getuige, een goed geïnformeerde persoon die met de ander kan meevoelen en niet bang is voor zijn of haar geschiedenis:
“Without the Enlightened Witness it is impossible to bear the truth of what happened to us in early infancy. But by the term Enlightened Witness I do not mean anyone who has studied psychology or has been through primal experiences with a guru and has remained in his thrall. For me, Enlightened Witnesses are therapists with the courage to face up to their own histories and to gain their autonomy in doing so, rather than seeking to offset their own repressed feelings of ineffectuality by exerting power over their patients.
The adult needs assistance in coping with the present situations as an adult, while at the same time maintaining contact with the suffering and knowing child he once was, the child he could not muster the courage to listen to for so long but now, with help, can finally pay heed to. The body knows everything that has happened to it but it has no language to express that knowledge. It is like the child we once were, the child that sees all but without the aid of the adults remains helpless and alone. Accordingly, whenever the emotions from the past rise to the surface they are invariably accompanied by the fears of the helpless child, dependent on the understanding or at least the reassurances of the caregivers.
Unlike the body, our cognitive system knows little of the events far back in the past; conscious memories are fragmentary, brittle, unreliable. But the cognitive system has a huge fund of knowledge at its disposal, a fully developed mind, and the life experience a child cannot yet have. As adults are no longer powerless, they can offer the child within them (the body) protection and an attentive ear so that it can express itself in its own way and tell its own story. It is in the light of these stories that the looming, incomprehensible fears and emotions of the adult take on meaning. Finally they stand in a recognizable context and are no longer so obscurely menacing.
In a society with a receptive attitude to the distress of children no one will be alone with his/her history. The same is true of therapists. Because then everyone will know that it is not the children who are responsible for their sufferings but the adults”.
Deze moedige vrouw was bereid de confrontatie met zichzelf aan te gaan en te zien en te voelen hoe ze geleden heeft als kind en haar verantwoordelijkheid te zien voor het ongeluk van haar kinderen. Met de hulp van Arthur Janov, die haar niet de weg naar de waarheid verspert, probeert deze moeder in het hier-en-nu met haar waarheid te dealen terwijl ze tegelijkertijd volledig in verbinding staat met het kind dat ze zelf eens was als ze de pijn en het verdriet tot expressie brengt.
Zij mag zich herinneren en voelen wat er vroeg in haar leven gebeurde en welke gevolgen dat had voor haar hele verdere leven en dat van haar kinderen. We kunnen zien dat haar hele afweersysteem is afgebroken en dat kan gemakkelijk gebeuren als iemand zichzelf toestaat te weten hoe wreed zijn of haar ouders voor hem of haar waren toen hij of zij nog een klein kind was.
Maar als de therapeut in zijn kindertijd geleerd heeft niet te voelen en ook in de opleiding leerde de feiten van kindermisbruik te negeren, zoals ik in de opleiding psychologie ook leerde, dan blijft men in ontkenning dat wat we dagelijks in onze praktijk zien het gevolg is van lijden in de kindertijd. Wanneer we echter de idealisering van onze ouders hebben opgeheven omdat we ons eigen leed gevoeld hebben begrijpen we waarom de persoon die we voor ons zien suïcidaal is, depressief, aan magerzucht lijdt of een moord heeft gepleegd en kunnen deze mens helpen om te leren VOELEN als het kind dat hij of zij eens was en hoeven we niet meer om de hete brei te draaien.
[1] Concerning Primal Self –Therapy Friday June 01, 2001, https://www.alice-miller.com/en/concerning-primal-self-therapy/
Tags:
