In een radioprogramma hoorde ik een vooraanstaand Nederlands hersenonderzoeker vertellen dat hij zeker weet dat criminaliteit in aanleg aanwezig is. Dat de oorzaak van multiple sclerose (ms) en de ziekte van Alzheimer in het brein ligt en dat het een functie is van de wetenschap(per) burgers kritisch denken bij te brengen en van kennis te voorzien. Dit is in een notendop waar de uitzending over ging.
Ik denk dat het zeker een belangrijke taak van wetenschappers is de bevolking juist te informeren over wetenschappelijke inzichten en ze hebben daar ook een enorme verantwoordelijkheid liggen omdat zij als autoriteiten gelden. Ze kunnen voor verheldering en verduidelijking zorgen over het ontstaan van crimineel gedrag of aandoeningen, zoals ms of alzheimer. Vaststaande kennis op dat gebied mag daarbij beslist niet verloochend worden, want het niet juist informeren van de bevolking, de media en de studenten waaraan zij colleges geven of hen zelfs in verwarring brengen noem ik een ernstige nalatigheid.
Als het gaat over het ontstaan van crimineel gedrag dan kunnen we uit publicaties van bekende hersenspecialisten als Antonio R. Damasio, Joseph LeDoux, Candace B. Pert en anderen lezen dat criminaliteit niet in aanleg al aanwezig is, maar vroeg in de ontwikkeling ontstaat door tekorten in de emotionele communicatie van het kind met zijn zorgdragers in een periode waarin de hersenen zich vormen. Het gebrek aan emotioneel contact en uitwisseling veroorzaakt bij het kind hevige stress die niet alleen effect heeft op de structuur van het brein, maar ook op al de lichaamssystemen, zoals het immuunsysteem en het endocriene systeem. Tegenwoordig kunnen we op computerschermen in graden van ernst duidelijk zien wat de gevolgen zijn van tekort aan liefde op het zich ontwikkelende brein.
Misbruik in de kindertijd aangebracht, zoals slaan, dwang, negeren of andere manieren van misbruik wordt in onze lichaamscellen als een soort geheugen vastgelegd onder invloed van angst. Het lichaam reageert hierop met gedrag dat de vroege geschiedenis van de persoon weerspiegelt. Hoe is het mogelijk dat een expert dat niet weet en hardnekkig blijft beweren dat hij gelooft dat wreedheid in de genen zit?
Een wetenschapper die zelfbewust deze vaststaande feiten ontkent is blind voor de vanzelfsprekende verbanden tussen een onderdrukt traumatisch verleden en het ontstaan van tal van aandoeningen, zoals ms en alzheimer, kanker, depressie of schizofrenie. Want ook op dit terrein is overvloedig bewijsmateriaal voorhanden die op een sterk verband wijst tussen een niet-empathische bejegening van het kleine kind in het ontstaan van tal van lichamelijke en psychische aandoeningen vroeg of later in het leven. Een kind krijgt heel gemakkelijk stress als het niet gehoord en gezien wordt door zijn ouders en zijn behoeftes niet vervuld worden. Dan ontstaat er voor het kind een negatieve emotionele situatie die de HPA-as, een neuro-endocrien systeem dat de stressreactie op ‘aan’ zet. En als het angstsysteem eenmaal is aangezet laat het zich moeilijk weer uit zetten, schrijft LeDoux in The Emotional Brain, omdat dit de aard is van angst. Het stress-systeem is met name in de eerste levensjaren zeer gevoelig en uiterst reactief omdat de ‘hogere’ hersendelen nog niet ontwikkeld zijn om in die taak te bemiddelen.
Wanneer het kind zijn emoties en gevoelens moet onderdrukken en niet kan beleven gaat dat gepaard met stress en die geeft onder meer verhoogde cortisol waarden in het bloed. Cortisol is een van de meest neurotoxische stoffen die we kennen. Dat wil zeggen dat cortisol gezonde hersencellen vernietigd, het immuunsysteem ondermijnt en zelfs in staat is het genetisch materiaal aan te tasten. Uit mens en dieronderzoek komt naar voren dat een overactief stress response systeem aan de basis ligt van onder meer depressie, hart- en vaatziekten, diabetes, chronische onderdrukking van het immuunsysteem, angst en depressie, spier en geheugenaandoeningen. Aanhoudende stress door onderdrukte emoties uit de vroegste levensjaren leidt tot permanente veranderingen in de hersenen en verstoort de chemische huishouding en heeft verstrekkende gevolgen op het hele verdere leven. Want zolang emoties niet geuit en beleefd kunnen worden blijft de stress voortduren en raken de lichaamsfuncties steeds meer ontregeld naarmate men ouder wordt.
Onlangs deed ik navraag bij verschillende onderzoeksinstellingen en fondsen naar de invloed van stress uit de kindertijd op het ontstaan van aandoeningen als kanker, diabetes, ms, alzheimer, en spierziekten. Ik kreeg verwarrende, ontwijkende en ontkennende antwoorden of men bagatelliseerde het onderwerp, zoals de literatuur weerspiegelt. Steevast verwijst men naar de genen als mogelijke oorzaak. Maar bij nader onderzoek blijken deze genen claims veelal niet gerechtvaardigd, omdat ze niet repliceerbaar zijn en beschouwd kunnen worden, tot het tegendeel bewezen is, als valse bevindingen. Geïntegreerd, interdisciplinair wetenschappelijk onderzoek naar beantwoording van de vraag naar de rol van kinderstress op het ontstaan van de aandoeningen is niet gedaan en staat ook niet in de planning. Een van de instellingen verwees mij door naar een internationaal bekend kanker immunoloog die mij als antwoord gaf "...dat behoord niet tot mijn vakgebied." Maar het is een vaststaand feit dat ons immuunsysteem onlosmakelijk verbonden is met onze emoties en stress zo schadelijk is dat het genetisch materiaal erdoor gewijzigd kan worden. Deze man houdt stevig vast aan de ontkenning van de betekenisvolle verbinding tussen de (vroege) emotionele kennis van het lichaam, ons onbewuste, en het cognitieve bewustzijn. Dit oude paradigma denken van het gescheiden onderzoeken van het organisme 'mens' behoort nog steeds tot de huidige wetenschappelijke praktijk.
https://www.youtube.com/watch?v=cOSLvTWjebw
Waarom begrijpen wetenschappers deze eenvoudige verbanden niet die voor mij inmiddels zo begrijpelijk en vanzelfsprekend zijn geworden sinds ik de waarheid over mijzelf niet meer verloochen en mijn ouders nergens meer voor hoef te sparen? Dan denk ik dat zij gehinderd worden door emotionele blokkades in het brein ontstaan uit angst voor de ouders uit hun kindertijd. De wetenschapper zwijgt over de traumatische oorzaken die aan de basis van de meeste aandoeningen liggen omdat hij die bij zichzelf verloochent. Want als een onderzoeker, expert, deskundige zich zijn eigen gevoelens zou herinneren uit zijn eerste levensjaren wat hem gebeurde zou hij dat in zijn werk niet meer verloochenen en worden de verbanden vanzelf duidelijk. Dan komen echte oplossingen voor alzheimer en ms, kanker en tal van andere symptomen vanzelf als de ontkenning van het lijden uit de kindertijd wordt opgeheven en ouders daarvoor niet meer gespaard en ontzien worden. Want het taboe doorbreken hen te beschermen draagt bij aan het beter begrijpen van de emotionele kennis die ons lichaam heeft opgeslagen en de dynamiek van misbruik.
Wetenschappers bedenken telkens weer nieuwe theorieën en experimenten om de invloed van de kindertijd te omzeilen en zij doen opzettelijk mee aan de misleiding van mensen die lijden onder hun kindertijd en met de taal van hun lichaam daarover communiceren. De medische wetenschap verhindert met de ontkenning van het kinderlijk lijden de zo dringend noodzakelijke behandelingen. Ook de hele samenleving doet mee aangezien wetenschappers en het publiek onderdrukking van kindemoties als gemeenschappelijke basis hebben. Zo blijven we in een vicieuze cirkel ronddraaien van verloochening van de verbanden en vluchten voor de aantoonbare feiten en dat heeft niets te maken met wetenschappelijk denken.
Wat we nodig hebben zijn moedige en zeer verantwoordelijke wetenschappers die niet bang zijn tegen het gevestigde wetenschappelijk paradigma in te gaan. Wetenschappers die ons de juiste informatie geven over de effecten van het misbruiken van kinderen voor de behoeftebevrediging van de volwassenen en de feiten communiceren vanuit een voelend hart omdat zij toegang hebben tot de emoties en gevoelens uit hun vroegste levensjaren en de beweging ervan begrijpen.
Tags:
