‘Disassociated from the original cause, their feelings of anger, helplessness, despair, longing, anxiety, and pain will find expression in destructive acts against others (criminal behavior, mass murder) or against themselves (drug addiction, alcoholism, prostitution, psychic disorders, suicide)’. Alice Miller
Onlangs las ik in een brief van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport over het schokkende aantal gemelde suïcides voor de GGZ-instellingen die we in ons land hebben. Over het jaar 2012 waren dat 677 mensen die een einde aan hun leven maakten.
Als ik dan kijk naar de oorzaken die voor zelfdoding gegeven worden, bijvoorbeeld die van het Trimbos instituut http://www.ggzrichtlijnen.nl/index.php?pagina=/richtlijn/item/pagina.php&id=1700&richtlijn_id=119 dan valt mij op dat de wortels van het lijden, de depressie, gezien wordt als een soort noodlot. Een complex van factoren. Iets dat onverklaarbaar en onvermijdelijk is. Maar dat de vraag naar de kindertijd van de persoon gemeden wordt en zo de ware toedracht over de zelfdoding verborgen blijft. Want het is onjuist dat we de meest bepalende factor in suïcide, onze eerste levensjaren, niet weten.
Het is de onderdrukking van authentieke emoties uit de kindertijd die mensen ziek maakt en die uit angst voor de ouders uit de kinderjaren onderdrukt wordt. De onbewuste angst van het kleine meisje of kleine jongetje voor zijn misbruikende, verwaarlozende ouders die gebrek aan empathie aan de dag legden voor zijn of haar gevoelens, behoeften en verlangens. Hem uitbuitten, misbruikten, wilden opvoeden. Het is deze onbewuste angst van het kleine kind die mensen hun leven lang gevangen houdt als zij weigeren deze angst onder ogen te komen en liever in een toestand van ontkenning willen blijven.
Dit verraad van iemands eigen kennis voor wat er vroeg in zijn leven gebeurd is kan uiteindelijk tot de dood leiden. Wanneer ook de hulpverleners in de instellingen en de onderzoekers die over zelfmoord schrijven geen toegang hebben tot de gevoelens en emoties uit hun eigen kindertijd en opgesloten zitten in hun onderdrukte angst voor hun ouders verblijft de hulpverlening in een toestand van ontkenning. Dan stuit een persoon in zijn diepe wanhoop op hulpverleners die hem niet helpen zijn ware gevoelens te beleven omdat zij hun eigen kindertijd verloochenen of bagatelliseren. Hiermee herhaalt zich de diep traumatische ervaring van het kleine kind niet verstaan te zijn in zijn nood. De hoop op contact met zijn ware zelf is dan voorgoed verloren en kiest hij ervoor zijn leven te beëindigen. Want deze mensen verwerpen de kennis van hun kinderlijk lijden en leven in een maatschappij die ook in graden van ernst lijdt onder deze vorm van distress.
De hulpverleners in de geestelijke gezondheidszorg bieden geen echte hulp want er is geen belangstelling voor het belang van de kindertijd op het hele verdere leven. Dit feit wordt stelselmatig gemeden in onderzoek en behandeling en berust op een vrijwillige onwetendheid over zelfdoding en de diepe eenzaamheid en verlatenheid waar onder iemand zijn hele leven geleden heeft. Dat is droevig genoeg het tragische lot van heel veel mensen.
Zelfmoord, zo schrijft Alice Miller op bladzijde 242 van haar boek ‘In den beginne was er opvoeding’ aan de hand van een voorbeeld over de zelfdoding van schrijfster Sylvia Plath, (of zangeres Dalida: http://www.alice-miller.com/en/depression-compulsive-self-deception/ ) is de enige mogelijkheid die het ware zelf overblijft om zich te articuleren, hetgeen ten koste gaat van het eigen leven. Want niet het trauma maakt een mens ziek, maar dat men zijn gevoelens van woede, toorn, vernedering, vertwijfeling, onmacht en treurigheid niet mag laten blijken en niet kan beleven.
Veel levens kunnen gespaard blijven als de hulpverleners zelf hun ouders nergens voor zouden sparen waardoor de dynamiek van gevoelens en emoties beter verstaan wordt. Wanneer empathische woorden geboden kunnen worden voor de onopgeloste want nooit beleefde gevoelens uit de kindertijd.
www.youtube.com/watch?v=GAAOWN-x0e0?
Tags:
