Waarom is dit kind, deze volwassene, ziek geworden? Het VUmc ontkent de feiten

Gepubliceerd door Oliane op 15 april 2018

Geachte leden van de Raad van bestuur,   

Met deze brief wil ik een signaal afgeven dat het sterke ontkennen van een expert van nieuwe informatie uit de kinderontwikkeling over de cruciale rol van stress in de vroege kindertijd in het ontstaan van de meeste aandoeningen waaronder kanker, niet bijdraagt aan het verbeteren van levenslange gezondheid en een eerlijke begeleiding tegenhoudt van kinderen met kanker en hun ouders.  

Deze  verloochening van de relatie tussen stress in de vroege kindertijd en het ontstaan van ziekten[1] werd me onlangs duidelijk toen ik navraag deed bij het VUmc waar u het bestuur van vormt. Mijn vraag aan de dienst communicatie was of de enorme ontwikkelingen van de laatste 20 jaar op het gebied van het stressonderzoek bij kinderen inmiddels geïntegreerd is in de behandelplannen voor kinderen met kanker. Het antwoord van professor Gertjan Kaspers was dat er ‘geen relatie is tussen stress op jonge leeftijd en de kans op kinderkanker later.’ Hieruit begrijp ik dat kennis die van levensreddende betekenis kan zijn gemeden wordt in de behandeling van ziekten in het algemeen en in het bijzonder kanker bij kinderen. 

Hoe komt het dat een professional, een expert, zoals zoveel anderen, ontkent dat er een relatie is tussen de ziekte(n) en stress uit de kindertijd als 99 procent of meer van de wetenschappers op het gebied van de kinderontwikkeling het erover eens is dat levenslange gezondheid ontstaat in de eerste levensjaren van een mens?[2] We hebben niet nog meer onderzoek nodig om aan te tonen dat elke aandoening waar kinderen en volwassenen onder lijden een link heeft in de vroege kindertijd als gevolg van stress door verwaarlozing van gevoelens en behoeften van kinderen, dwang, machtsuitoefening, emotionele en fysieke mishandeling en meer.

Weerstand nieuwe kennis op te nemen in het eigen kennissysteem kan ik alleen verklaren door de emotionele blokkades van de persoon zelf. Want als we ons afgesloten hebben voor het kind dat we zelf eens waren en zijn of haar lijden nooit gevoeld hebben blijft vroege herkenning uit dat het openbaren van symptomen het gevolg is van onderdrukte pijn en woede van het jonge kind en in het geval van kanker dit vaak een van de laatste mogelijkheden is die het lichaam heeft zich uit te spreken tegen de wrede behandeling die het kreeg van zijn zorgdragers. Het is deze eenvoudige waarheid waarvoor men liever de ogen sluit. Maar zolang we onze ogen sluiten voor de waarheid is er geen ware compassie met het zieke kind en blijft de vraag onbeantwoord waarom dit kind en deze volwassene ziek is geworden. Als we de nieuwe kennis negeren omdat deze angst bij ons opwekt krijgen we geen dieper begrip van het ontstaan van de symptomen.   

Het is erg jammer dat dit verband ontkent wordt door artsen, specialisten en de hele maatschappij, maar aan de boodschap van de American Academy of Pediatrics¹ kunnen we ons niet langer onttrekken dat er een fundamentele verandering moet komen in de manier waarop we tegen ziekten aankijken en ze behandelen om de negatieve effecten van stress bij jonge kinderen te verminderen en in de toekomst steeds minder mensen ziek zullen worden.

Met vriendelijke groet,

Olane Roos

Opmerkingen

Waarom is dit kind, deze volwassene, ziek geworden? Het VUmc ontkent de feiten

15 april 2018

Jeroen M • 6 dagen geleden

Dit is een zeer ernstige situatie, die ook in de GGz speelt, die onderzoeksresultaten met betrekking tot het aangetoonde verband
tussen vroegkinderlijke traumatisering en psychische ziekte negeert. Het CELEVT schreef hierover op 1 mei jl. een brief aan de regering, zie: http://celevt.nl/wp-content...

Olane Roos Jeroen M • 5 dagen geleden

Hallo Jeroen,
Ik heb de brief van het celevt met de link gelezen en zie dat men de verbanden emotioneel niet begrepen heeft en er een sterke ontkenning leeft dat ELKE psychische aandoening (en lichamelijke) verbonden is met kindermisbruik in de eerste levensjaren. Men schrijft bijvoorbeeld dat er een groep GGZ- patiënten is die geen trauma´s heeft uit de kindertijd. Deze leugen laat een kloof zien in het bewustzijn die het gevolg is van de trauma’s uit de vroege kindertijd van de dragers van de brief. Dit feit, dat men zegt dat er een groep is die wel symptomen heeft maar geen vroegkinderlijke traumatisaties, is een sterke ontkenning dat opvoeding en
socialisatie, discipline, zeer pijnlijke traumatiserende effecten hebben op het
structurerende kinderbrein. De enige reden van deze verloochening is dat de hulpverleners/onderzoekers bang zijn voor hun eigen persoonlijke geschiedenis. Deze ontkenning van de schandelijke en pijnlijke situatie waaraan de meeste kinderen dagelijks worden blootgesteld en de latere symptomen heeft gevolgen voor preventieve acties. Om echt aan preventie te doen moeten we namelijk eerst de situatie van kinderen begrijpen en serieus nemen dat van groot belang om levens te sparen en onze
maatschappij te bevrijden van toekomstige criminaliteit, psychische en lichamelijke ziekten enzovoort. Want op de lange termijn kunnen we als maatschappij alleen functioneren met bewustzijn van de waarheid. De waarheid over de wreedheid waarmee men met jonge kinderen omgaat. Met dat bewustzijn zal de staat vast en zeker het brein van een kind beschermen in de eerste vier levensjaren. Maar die gedachte is te mooi om waar te zijn.

Olane Roos Olane Roos • 5 dagen geleden

Jeroen M
Het verbaased mij ook dat men stelt, op basis van onderzoek door het Trimbos Instituut, dat 30-50% van de GGz-clienten GEEN achtergond zou hebben van vroegkinderlijke traumatisering. Wel benadrukt men in de brief in ieder geval dat er een duidelijke samenhang is tussen vroege traumatisering, ernstige psychiatrische stoornissen en latere zelfdoding. Dat verband wordt totaal ontkend in de psychiatrie van nu en het behandelbeleid is daar dus niet op afgestemd. Ik hoop dus dat deze brief een eerste stap in de goede richting is, want slechter dan de praktijk van nu (cognitieve gedragstherapie,
isoleercellen, chemische middelen en (gedwongen) elektroshock als
'oplossing' voor ernstige psychische problemen) kan eigenlijk niet, volgens
mij.

Olane: Ik ben het helemaal met je eens dat de samenhang tussen het
lijden in de kindertijd en de latere symptomen geheel ontkend wordt door de psychiatrie en in de medische wereld eveneens en dat dit een zeer ernstige situatie is. Ik schreef daar bijvoorbeeld over in mijn brief aan Paulan Stärke en Een miljoen euro en in andere blogs. Maar persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar een brief met de volledige waarheid, maar beter 10 procent van de waarheid erkennen dat er een duidelijke samenhang is tussen vroege traumatisering en latere symptomen dan helemaal niets. Het is een zeer gevaarlijke situatie trauma’s te negeren bij mensen die geen trauma’s rapporteren, maar wel symptomen hebben; moorden plegen, depressief zijn en suicidaal. We moeten naar de
trauma’s op zoek gaan. Want deze mensen zijn niet in staat erover te vertellen omdat hun gevoelens van het kind dat ze eens waren totaal geblokkeerd zijn en zonder hulp van een wetende getuige niet in staat zijn over de horror te vertellen toen ze nog heel klein en hulpeloos waren.