Lieve Klara,
Ik wil je vertellen van een gebeurtenis toen je vijf maanden oud was. Het is een van de herinneringen die jouw lichaam als informatie bewaard heeft. De intense gevoelens die bij deze gebeurtenis horen kunnen als volwassene opleven zonder dat duidelijk is waar ze vandaan komen en ik denk dat het je behulpzaam kan zijn die samenhang gemakkelijker te herkennen -als je die behoefte voelt- wanneer ik je over deze gebeurtenis vertel of je houvast kan geven je ware Zelf te leven.
Je was nog heel jong toen je me een bezoek bracht samen met je ouders. Ruim een half uur had jij je ingespannen om rustig in je autostoel te blijven zitten. Je voelde je vast verwonderd over wat er tijdens de reis om je heen gebeurde en alert waar of je naar toe ging. Toen je binnenkwam keek je om je heen. Het was een omgeving waar je nog niet mee vertrouwd was. Je vader zette je in de autostoel op de tafel en daar, op gelijke hoogte, begroette ik je hartelijk. Ik voelde me vereerd met jouw bezoek en een voorrecht bij jou te mogen zijn en tijd met je door te brengen. Ik keek je aan en zei: “dag lieve Klara wat fijn dat jij er bent.” Ik meende signalen van onrust in je ogen te zien en wat me opviel was dat je echte schoentjes droeg van een bekend merk hoewel je voor staan en lopen nog niet klaar was. Ik vroeg je vriendelijk: “Wat heb je nou aan je voetjes Klara”?
Je keek me indringend aan voor (emotionele) communicatie en je begon hevig met je voeten tegen elkaar aan te wrijven. Met empathie probeerde ik met je mee te voelen en jouw gevoelens te raden en te bevestigen. Dat probeerde ik met woorden en zonder woorden met mijn blik en de klank van mijn stem. Met een lichte frons tussen mijn wenkbrauwen en toonhoogte die aansloot bij de intensiteit van jouw gevoelens -zonder dat ik mijn eigen emoties en duiding inbracht- zei ik: “Dat wil jij niet hè schoentjes aan” gevolgd door “daar ben je nog niet klaar voor hè”? Je voelde je verstaan en veilig om je gevoelens zonder woorden tot expressie te brengen en met jouw eigen vermogen krachtig aan te geven wat goed was voor jou had je even later allebei de schoenen uit.
Met bevestigende, vriendelijke, warm klinkende woorden “oh je bent er in geslaagd Klara”! gevolgd door “dat wilde jij niet hè schoentjes aan” werd je in staat gesteld je behoefte aan authentieke waardigheid en zelfvertrouwen terug te winnen en je zelfverzekerd te voelen. In antwoord op het vertrouwen dat ik je gaf en je dienstbaar te zijn meende ik een fonkeling van triomf in je ogen te zien. Jij uitte je preverbaal en ik liet weten dat ik je begreep. Op deze manier groeide er een diepe band van vertrouwen tussen jou en mij en ik beschouw dat als een groot geschenk. Ik voelde me bij deze gebeurtenis bewust aanwezig en authentiek.
Misschien was het ook een overwinning op je moeder dat de fonkeling in je ogen verscheen. Het had je van streek gemaakt en boos dat mama de schoenen aandeed zonder jouw instemming daarvoor te vragen met communicatie. Ik meende deze boosheid te zien aan de intensiteit waarmee jij je voeten langs elkaar wreef. Jouw behoefte aan waardigheid en autonome keuze was opnieuw in het geding gekomen want het was niet de enige keer dat mama deze vitale behoeften negeerde. Het waren telkens je moeders eigen behoeften in de omgang met jou die ze niet kon scheiden van die van jou. Zonder jouw toestemming hiervoor te vragen met communicatie pakte ze dingen uit je handen en alsof je een kerstboom was sierde ze je op met mutsen, ketting en zo meer. Dat moet uiterst pijnlijk voor je geweest zijn, verwarrend en beangstigend en van binnen diepe woede gewekt hebben. Jij was met jouw leven een object voor haar behoefte aan een beschikbare moeder die zij op jou projecteerde en van de woede en haat dat haar moeder als klein kind niet beschikbaar was.
Het waren aldoor haar keuzes die ze aan je oplegde ook de jaren die volgden en gaf ze geen blijk van interesse hoe jij je daarbij voelde. Jij moest je daaraan aanpassen want ze liet je geen keuze. Omdat ze de tragiek van haar eigen vroege leven niet kende en niet voelde voordat ze aan kinderen begon was ze zelf noodlijdend. Haar verlangens en behoeften als klein kind waren niet vervuld en was ze op zoek naar een beschikbare mens die ze vond in jou, haar kind. Zo kon deze onzekere vrouw zich sterk voelen. Want tegenover haar eigen moeder heeft ze al haar verlangens en behoeften moeten onderdrukken en verdringen en dat was voor jouw leven een tragedie omdat dit betekende dat jij al heel vroeg ophield jouw eigen behoeften te uiten. Je kon haar niet bereiken met communicatie hoezeer jij je daar ook voor inspande en hoe groot de offers ook waren die je bracht. Met haar naast je had je geen kans gevoelens van zelfbewustzijn te beleven. En ook op je vader kon je niet rekenen dat hij zorg droeg voor jouw emotionele behoeften want zijn sterke gevoelsonderdrukking uit zijn kindertijd verhinderde hem op jouw verlangens en behoeften in te gaan.
Wat ik je met deze gebeurtenis van de schoentjes vooral wil vertellen is dat ik getuige was -en in de jaren die volgden- van jouw natuurlijke vermogen -wanneer je vrij was van haar claim haar behoeften te bevredigen en iemand naast je had die je diende- krachtig te handelen overeenkomstig jouw gevoelens en behoeften. Deze herinneringen aan kracht, zelfvertrouwen en waardigheid en vermogen je te uiten kunnen je helpen de verwondingen te helen, omdat niet kon worden voorkomen dat je de hevige pijn en vertwijfeling voelde van onvervulde verlangens en behoeften aan oprechte liefde. Vooral in dat eerste zo uiterst belangrijke levensjaar waarin de basis gelegd wordt van een gezond zelfbewustzijn moest jij je authentieke verlangens, gevoelens en behoeften onderdrukken en vergeten.
Met deze brief probeer ik je aan te moedigen en te helpen een gezond en authentiek leven te leiden en het kleine, verlaten, gekwelde en uitgebuite meisje dat je was te begrijpen en haar echt lief te hebben want zij heeft jouw hulp heel hard nodig om haar ziel te laten herleven.
Veel liefs van je Olane
Tags:
