"We don't protect our young, and we tolerate predators of our own species" Andrew Vachss
Afgelopen week stond de Jeugdzorg in de belangstelling. Deze keer vanwege het rapport van de Inspectie voor de Jeugdzorg na de dood van twee broertjes. Volgens hoofdinspecteur Gemma Tielen hebben de betrokken instanties goed gehandeld. Hier wil ik het volgende over zeggen.
Ik ken veel bureau's voor de Jeugdzorg en andere instellingen zoals de Raad voor de Kinderbescherming en heb daar mee te maken gehad, maar bij allemaal zonder uitzondering stonden de werkers niet onvoorwaardelijk aan de kant van het kind en koos men er niet voor de problematiek te bezien vanuit het kinderlijk lijden. De mensen die daar werkzaam zijn bieden onvoldoende bescherming aan het kind wat naar mijn inzichten gelegen is in de (onbewuste) angst die zij zelf hebben de eigen ouders uit hun kindertijd ter discussie te stellen. De moed het kind te tonen aan zijn kant te staan ben ik nog niet tegen gekomen!
Met het verloochenen van de waarheid over hun eigen pijnlijke kindertijd ontkent men ook de waarheid van het kind. Daar komt de verwarde, ambivalente houding uit naar voren die inadequaat handelen tot gevolg heeft. Als de werkers hun eigen ouders idealiseren en sparen voor wat hen eens is aangedaan doet men dat ook bij de ouders van het betrokken kind.
Met de ontkenning van de eigen oorspronkelijke gevoelens geeft men de ouders niet de gelegenheid om in een empathisch therapie traject over hun eigen kindertijd te praten en hen te helpen zich te verbinden met hun eigen pijn en over de geleden tekorten te rouwen. De ouders kunnen groeien met de bereidheid om te reflecteren op hun eigen emotionele ontwikkeling door hun gevoelens te ontrafelen en erover na te denken. Want de manier waarop ouders hun kind bejegenen is een afspiegeling van de behandeling die zij zelf kregen als klein kind. De herinneringen hieraan zijn onder stress in het lichaam opgeslagen en zij ensceneren met hun kind zeer nauwkeurig hun eigen situatie. Het zijn de ouders zelf die de problemen veroorzaken en niet het kind!
www.youtube.com/watch?v=GAAOWN-x0e0?
Maar de werkers helpen de ouders niet om inzicht te krijgen in hun gevoelens en gedrag en oud zeer te doorvoelen zolang zij zelf blind blijven voor hun eigen geschiedenis en, zoals Alice Miller (2005) schreef, who is there to help, when all the 'helpers' fear their own history? Want werkers die de waarheid over hun verleden loochenen kunnen zo de ouders niet leren wat hun kind werkelijk nodig heeft omdat er, door onderdrukking van vitale gevoelens en emoties, een tekort is aan gevoeligheid, aan empathie, voor het lijden van het kind. Het is opmerkelijk dat men aan deze eenvoudige waarheid voorbijgaat.
Wanneer werkers, beleidsmakers, specialisten enzovoort hun angst zouden overwinnen die eens reëel was maar nu niet meer dan kan met behulp van onder meer nieuwe wetgeving waarin eerbied en respect voor de wil en waardigheid van het kind stukje bij beetje aan waarachtige preventie gedaan worden van kindermisbruik in brede zin van het woord. Want zolang het nog wettelijk geoorloofd is een kind te misbruiken door het te disciplineren en zijn wil de eerste 18 jaar van zijn leven ondergeschikt te maken aan die van de volwassene draagt dat alleen maar bij aan een samenleving die dwaas en verward functioneert.
Tags: psychologie
