Geachte heer Rutte,
Ik kan begrijpen dat u zegt dat u mijn opmerkingen in reactie op uw brief in het geheel niet kunt plaatsen en uw antwoord herhaald wat u eerder schreef dat de overheid ondersteuning biedt bij opvoeding en inspanningen doet kindermishandeling ‘eerder op te merken’.
Want uw herinneringen aan uw kindertijd zijn geblokkeerd door angst. Met het niet begrijpen van mijn woorden laat u de tragedie zien van uw kindertijd zonder bereid te zijn deze te voelen. U houdt vast aan de verloochening met de herhaling van uw woorden. Op die manier spaart u de ouders en ontkent u de brutaliteit die kinderen te verduren hebben vanaf het begin van hun leven en draagt u, door ontkenning van de feiten over kindermisbruik, bij aan de verspreiding van geweld in onze maatschappij. Maar niet alleen aan de verspreiding van geweld draagt u bij. Wat ik van de feiten geleerd heb is dat elke ziekte van een kind of van een volwassene verbonden is aan het misbruik dat plaatsvond in de eerste levensjaren.
Misbruik dat niet alleen fysiek, seksueel of (emotioneel) verwaarlozend van aard is, maar een persoon gebruiken voor van alles wat je maar van hem of haar wilt. Zonder te vragen of hij of zij het daarmee eens is. Zonder zijn of haar wil of interesse te respecteren. De kern van uw eigen verwarring en die van zeer veel anderen kan ik verduidelijken met de uitspraak van Gert van Harten, hoofd van het AMK Gelderland in 2007 dat er “andere middelen zijn dan slaan om het kind te disciplineren.” Wie interesseert het dat de drijvende kracht achter deze uitspraak de woede is die gericht wordt op de eigen moeder en die door zeer veel anderen onbewust herkend en verspreid wordt en geen kindermishandeling genoemd wordt? Wie heeft de moed moeders wreedheid te herkennen en haar niet meer te beschermen?
Misschien kan het u helpen de 13 boeken van dr. Alice Miller te lezen en haar website te bezoeken en de artikelen te lezen en de brieven van lezers die de dynamiek van het kindermisbruik beschrijven. Dit kan u dichter bij u zelf brengen zodat u misschien iets kunt voelen van uw ervaringen als kind en ervan kunt leren.
Want dit voelen wat onszelf is overkomen hebben we nodig om een paradigma verschuiving mogelijk te maken het eeuwenoude concept van macht en controle over het kinderleven, hoe we het kind moeten benaderen om het gehoorzaam te maken, onderdanig en het zelfs zover te krijgen dat het bereid is tot medewerking met de volwassene, te veranderen. Het voelen van ons eigen leed als klein kind leidt ons naar een nieuwe manier die ouders leert het kind in zijn leiderschap, zijn wil, te volgen en het van daaruit te ondersteunen bij de richting die het zelf kiest. Dit nieuwe proces, dat verantwoordelijkheid niet meer verstaan wordt als een recht macht te misbruiken, kan alleen begrepen worden als u als bestuurder, de wetgever en anderen hun eigen kindergeschiedenis verstaan. Dat emotioneel kennen van de eigen waarheid is de enige manier die een oprechte en eerlijke oplossing biedt voor de gevaren van kindermisbruik.
Met vriendelijke groet,
Liliane Rombout
Tags:
