Als blindheid de leiding heeft
Beste mevrouw,
Ik was geschokt te lezen in het tijdschrift Deviant en andere artikelen op het internet dat er een ontwikkeling gaande is bij psychiaters om steeds vaker hulp te verlenen bij zelfdoding van zogenaamde psychiatrische patiënten en dat u daar de stuwende kracht achter bent bij de ggz inGeest. Met deze brief hoop ik dat er bij u en andere betrokkenen een innerlijk proces op gang zal komen dat psychische symptomen, zoals depressie, anorexia, psychoses en gewelddadigheid niets anders zijn dan een gecodeerde expressie van wat een kind heeft meegemaakt in zijn eerste levensjaren. Tot nu toe zijn de hulpverleners in de geestelijke gezondheidszorg (maar ook in de medische wereld) niet of nauwelijks emotioneel met deze feiten vertrouwd. Het is erg belangrijk dat men met deze feiten emotioneel vertrouwd raakt omdat het kan helpen levens te sparen en psychische (en lichamelijke) problemen te genezen.
Het zal namelijk van de omgeving van de cliënt afhangen of iemand geneest van zijn (of haar) psychische aandoening. Als die omgeving de waarheid kan verdragen dat de symptomen het gevolg zijn van kindermishandeling aan het begin van het leven van de cliënt en dat kinderleed niet verloochenen kan de persoon in een therapie deze vroegkinderlijke gevoelens doorleven en verbaal onder woorden brengen. Het is de ervaring die ik heb dat zij nauwelijks nog de behoefte voelen hun leven te beëindigen en dat depressies, psychoses en andere aandoeningen genezen als er een empathische Getuige is die met hen mee kan voelen en met hen op zoek gaat naar de gevoelens van het kind dat zij eens waren en helpt woorden te geven aan het kinderleed. Wanneer we de kant kiezen van het voormalige kind en het helpen zijn boosheid, woede en verdriet over het gedrag van zijn ouders onder woorden te helpen brengen kunnen zij zich uit die destructieve binding met hun ouders losmaken en een bevrijd leven lijden.
U zegt in Deviant dat bij schizofrenie, ernstige persoonlijkheidsstoornissen en bipolaire stoornissen alleen de symptomen bestreden kunnen worden, het leed verzachten of mensen leren ermee te leven, maar dat genezen meestal niet lukt. En van een cliënt van u, René Johannesma, die u in 2014 hielp bij zelfdoding, zegt u dat hij ‘verkeerd gebakken’ was, omdat hij zonder hulp en steun er niet in slaagde zich los te maken van degenen die zijn integriteit schonden. Dat laat zien hoe moeilijk het is een omgeving te vinden waarin men de waarheid kan verdragen dat de symptomen een reactie zijn op het gebrek aan ouderlijke gevoeligheid en respect, uitbuiting, slaag, minachting, spot en het negeren van gevoelens en behoeften in de vroegste levensjaren van de betrokken persoon.
De schuld van de problemen wordt op bovenstaande manieren bij de cliënt gelegd en het onderwerp kindertijd vermeden. Met de nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen van het jonge brein van een mens kunnen we met zekerheid zeggen dat niemand verkeerd gebakken op de wereld komt. Deze nieuwe ontdekkingen bevestigen dat een kind onschuldig geboren wordt en dat zijn vermogen om tot een liefdevol en empatisch mens op te groeien afhankelijk is hoe hij behandeld is aan het begin van zijn leven.
Mij wordt weleens gezegd dat het de ouders zou kwetsen en schuldgevoelens bezorgen als we hen als de oorzaak zien van de psychoses, depressies, anorexia of suïcide neiging. Maar waarom moeten ouders gespaard blijven voor de manier waarop ze met hun jonge kinderen omgingen? En waarom is het een taboe de verwondingen uit de kindertijd bij de naam te noemen? Het komt mij onbelangrijk voor of iemand schuldgevoelens krijgt als het erom gaat zo’n belangrijk inzicht te ontdekken dat de symptomen van onze zoon of dochter het antwoord zijn op de manier waarop we met hen omgingen toen ze nog heel klein waren.
Uit ervaring die ik met mezelf en anderen heb weet ik dat het heel goed mogelijk is uit onze slaap wakker te worden zonder ons schuldig te voelen over onze onwetendheid voor wat een kind nodig heeft en de ongevoelige manier waarop onze eigen ouders met ons omgingen en met ons herhaalden hoe ze zelf behandeld werden. Over deze pijnlijke bewustwording kunnen we tot rouw komen en met dit weten kunnen we groeien als persoon die we al zijn. De wonden kunnen bij de cliënt helen zodra hij verantwoordelijkheid neemt voor al zijn gevoelens ook die uit zijn vroegste geschiedenis. Dan worden de trauma’s niet meer overgedragen aan volgende generaties en de keten van misbruik doorbroken.
De blindheid in de geestelijke gezondheidszorg voor het verband tussen psychische aandoeningen en kindermishandeling is het gevolg van de manier waarop we zelf zijn grootgebracht en heeft niets met wetenschap te maken. We zouden de aangeleerde theorieën in twijfel kunnen brengen en oprecht luisteren naar de mededelingen van de cliënt en de informatie over kindermishandeling met elkaar in verband kunnen brengen. Maar vooral hebben we moed nodig de onderdrukte gevoelens uit onze eigen geschiedenis te bevrijden en doorleven in plaats van ons ervoor af te sluiten en deze te verloochenen.
Deze benadering van cliënten waarbij de ervaringen uit de kindertijd centraal staan staat in schril contrast met alle vormen van behandelingen die ik ken waarbij het gaat om het aanleren van nieuw gedrag of leren om te gaan met de depressie, agressie of psychose met bijvoorbeeld het aanleren van positieve gedachten, ontspanningsoefeningen enzovoort. De kindertijd wordt in alle gevallen gemeden, zoals ik ervaren heb bij de ggz instelling waar ik werkte. Telkens wanneer ik de invloed van de kindertijd ter sprake wilde brengen stuitte ik op grote weerstand en werd ik door mijn collega’s geïsoleerd.
De weerstand onder de behandelaars de cliënt vragen te stellen over zijn kindertijd die de cliënt zou helpen zichzelf beter te begrijpen en de defensieve houding de vroegkinderlijke gevoelens bij de behandeling te betrekken wijzen op een taboe dat angst heet. Men verwijst naar theorieën die ondanks de wetenschappelijke dekmantel niets met wetenschap te maken hebben, omdat ze bestaande feiten zoals over de gevolgen van kindermishandeling op lichaam en geest negeren en andere feiten verzinnen of uit hun theorieën afleiden en dat van elkaar gedogen. Ik heb gezien hoe mensen in nood op een dwaalspoor gebracht worden en verhinderd de waarheid te ontdekken van wat hen vroeg in hun leven gebeurde.
Mensen ervaren het als bevrijdend als zij kunnen praten en voelen dat men begrepen wordt. Dat er iemand is die zich interesseert voor de psychische terreur die zij als jong kind moesten doorstaan. Voor de vernedering, de uitbuiting en de eenzaamheid. Het is onvermijdelijk dat dit de behandelaar doet denken aan zijn eigen kindertijd en jeugd waar hij liever niet aan herinnerd wil worden en waar hij waarschijnlijk bang voor is. Maar deze gevoelens moeten we doorleven om de ziektesymptomen van onze cliënten gevoelsmatig te verstaan. Want de symptomen zijn de enige ware taal waarmee de cliënt kan communiceren. Dat u die taal niet begrijpt komt omdat u zich afgesloten heeft voor het kleine meisje dat u eens was en geeft u de cliënten niet de waarheid.
Ik hoop met mijn brief bij te dragen aan het creëren van een geheel nieuwe situatie binnen de ggz waar men zich op kan oriënteren. Een situatie waarin we van blinde mensen ziende mensen maken die moderne wetenschappelijke ontwikkelingen over het belang van empathie in de vroegste levensjaren optimaal benutten en emotioneel integreren in het corpus van hun vak.
Met vriendelijke groet,
Oliane Roos
Brief verzonden aan mevrouw Paulan Stärcke GGZ inGeest
Tags:
Opmerkingen
Open brief aan Paulan Stärcke, waarnemend geneesheer-directeur ggz inGeest
3 mei 2016
olane roos Mod • 10 maanden geleden
Gepke de Leef 26 februari 2017
Psychehater Paulan Starcke is een psychopaat die gestopt moet worden. Voor de derde maal heeft zij geprobeerd met valse zogenaamde geneeskundige verklaring mij weg te stoppen in KIB van Arkin Amsterdam.
OlaneRoos 2 maart 2017
Beste Gepke,
Ik weet niet of Paulan Stärcke een psychopaat is, zoals u schrijft, maar als u zegt dat zij geprobeerd heeft u tegen uw wil in KIB van Arkin te brengen dan is dat verkeerd. Daar spreekt voor mij geen respect uit voor uw wil en waardigheid en gebrek aan empathie en liefde. Er klinkt een behoefte in door aan macht en
controle, zoals heel veel mensen behoefte voelen aan macht en controle over anderen met theorieën, medicatie, regels enzovoort en zijn ongevoelig voor het lijden van kleine kinderen en hebben geen begrip voor het eigen leed als klein kind.
Pas wanneer een hulpverlener zijn of haar eigen ellende kan voelen zal hij of zij ook de noodsituatie van een ander mee kunnen voelen. 'Op die weg', schrijft Alice Miller in Zelfkennis in Ballingschap, 'kunnen zij ook andere mensen begeleiden als wetende getuigen en hun observaties en gevoelens bevestigen, hen beschermen tegen zelfvernietiging, hen hun empathie laten voelen maar niet meer dan dat.’
Ik ben het met Miller eens als zij schrijft dat we de confrontatie met het eigen verleden van niemand kunnen afdwingen. Want dat kan de betrokkene alleen zelf aangaan en de wreedheid en domheid erkennen van de ouders uit de kindertijd en de woede bewust beleven. Dan hoeven we de geschiedenis van uitbuiting en misbruik niet met onszelf te herhalen of met onze kinderen,
kleinkinderen en cliënten. De teksten van Alice Miller zijn in haar dertien boeken en op het internet te vinden voor professionals die nog steeds vast zijn blijven zitten in de traditionele, destructieve, misbruikende manier van denken die zij al heel vroeg van hun ouders leerden.
U bent echter niet meer het kleine meisje dat niets mocht voelen en haar ouders moest 'pleasen' om te overleven en u hoeft niet meer in deze afhankelijkheidssituatie te blijven. Want als volwassene zijn we vrij te VOELEN. U kunt het kleine meisje dat in u leeft beschermen en haar niet langer afhankelijk houden van haar ouders die de ggz vertegenwoordigt. Als we proberen
hen te veranderen herhalen we de geschiedenis met onze ouders. Van de nooit ophoudende en hopeloze inspanningen die we als klein kind deden om hun begrip en liefde te krijgen.
Kent u de FAQ-lijst op de website van Alice Miller? Hiermee kunt u, als u dat wilt, een therapeut proberen te vinden die het innerlijk kind erkent en partijdig is met het kleine meisje dat u was en met haar mee kan voelen. Ik wens u veel succes met het vinden van zo ’n wetende getuige, als u daarvoor kiest,
die u waarlijk helpt u te confronteren met de pijn uit uw kindertijd en uw authentieke emoties te ontdekken.
Gepke de Leef 4 maart 2017
Beste Liliane, ik ben in een juridische conflict met
de autoriteiten. Starcke wil dat voor de autoriteiten oplossen door mij op te sluiten en gedwongen ECT mishandelingen te geven. Dit is misbruik maken van de Bopz en politiek bedrijven.En niet alleen in mijn zaak gebeurd dit.Ook de
laatste Rm van 20 februari 2017 is af gewezen, iets wat sporadisch gebeurd. Het zogenaamde samenwerkingsverband tussen politie en ggz is erg eng Meer info over mijn situatie op FB. En nogmaals mijn situatie wordt steeds meer regel als uitzondering.en dat wil ik stoppen omdat de slachtoffers van types als Starcke ongezond de klinieken uitkomen en dan pas een gevaar voor de maatschappij zijn geworden.
Olane Roos 4 maart 2017
Beste Gepke,
Ja, u heeft gelijk dat de meesten die de klinieken
verlaten een gevaar blijven voor zichzelf en voor anderen, omdat zij geen wetende getuige vonden onder de hulpverleners en er zelf niet naar op zoek gaan. Waarom gaan ze niet op zoek
naar iemand die weet heeft van de gevolgen van verwaarlozing en mishandeling op lichaam en geest die het leed van het kind met hen mee kan voelen en de ouders niet spaart? Omdat zij net als de meeste hulpverleners het leed uit de eigen kindertijd niet willen zien en voelen en liever het afhankelijke kleine kind blijven van hun misbruikende ouders waar het ggz systeem het substituut voor is.
Dit ziekmakende systeem bestaat uit mensen waarvan de
meesten die daar werkzaam zijn hun leed als klein kind nog nooit gevoeld hebben en zich niet bevrijd van de dwang zich te gedragen als de agressors uit hun kinderjaren waar de schandelijke praktijken die u beschrijft en die me bekend zijn over vertellen als de gecodeerde taal van het kleine kind dat zij eens waren. Maar aangezien het een groot taboe is de eerste agressors te beschuldigen hebben de meesten die de klinieken verlaten niet de hulp gekregen die noodzakelijk is zich te bevrijden van de ellende uit hun vroege kindertijd
en blijven een gevaar voor de maatschappij. Want met hun onderdrukte geschiedenis herhalen zij met hun kinderen opnieuw de perverse opvoedingspraktijken waar zijzelf onder geleden hebben. En de hulpverleners die in hun waardigheid als kinderen zijn aangetast blijven de waardigheid van hun cliënten
aantasten met dwang, controle en ander misbruik.
Ik lees uit uw woorden bekommernis als u zegt dat u
anderen wilt behoeden dat zij in hun waardigheid worden aangetast, zoals u zelf ervaren heeft en daaruit spreekt een gevoelig hart. Maar zoals ik u schreef kunnen we anderen niet veranderen hun blindheid op te heffen want dat kunnen zij alleen
zelf als zij dat willen. Iedereen kan besluiten te veranderen en ervoor kiezen het eigen leed te zien en te voelen. Zowel de cliënt als de behandelaar kan dat. Het beste dat u kunt doen voor het kind dat u was is te werken aan uw verleden en de herhalingsdwang op te geven uw ouders, vooral uw moeder, te veranderen die gesymboliseerd worden in uw strijd begrepen te worden en een liefdevolle behandeling te krijgen van mensen die lijden aan een bevroren hart.
olane roos Mod • 10 maanden geleden
Olane Roos 2 maart 2017
Geachte mevrouw Rombout,
Van mijn collega, mevrouw P. Stärcke, kreeg ik een brief die u aan haar stuurde, doorgestuurd.
Ik begrijp uit uw brief dat u vragen heeft over hoe GGZ InGeest omgaat met euthanasie-aanvragen.
Ik zou u graag willen uitnodigen om hierover met mij en mijn collega mw A. Reijerse in gesprek te gaan.
Zou dat u schikken op 27 maart om 14.30 uur op onze locatie Overschiestraat 57, 4e etage
Ik hoor graag van u,
vriendelijke groet,
H. Schaffels
psychiater, geneesheer directeur
GGZ inGeest, raad van bestuur
Locatie Overschiestraat 57, Overschiestraat 57, Postbus 74077, 1070 BB Amsterdam
T (020) 788 5083
www.ggzingeest.nl
Deze e-mail ontving ik gisteren van Heleen Schaffels en Alexandra Reijerse. Uit de woorden is me duidelijk dat mijn brief kennelijk niet begrepen is. Ik schreef mijn open brief aan Paulan Stärcke niet omdat ik vragen heb over de manier hoe ggz InGeest omgaat met euthanasie aanvragen, maar om psychiaters en psychologen te doen stoppen de realiteit van het
kindermisbruik te mijden en zijn gevolgen in de vorm van psychische ziekten, omdat zij dan in een positie komen waarin ze anderen kunnen helpen te leven.
Men heeft die boodschap niet begrepen omdat zij zich afgesloten hebben voor hun eigen pijn als klein kind en bang zijn hun ouders te confronteren met het misbruik uit de vroegste jaren van hun leven en hun pijn te VOELEN.
Deze situatie binnen de ggz dat de meeste behandelaren geen toegang hebben tot hun eigen kindertijd en hun pijn dus nooit gevoeld hebben voor wat hen werd aangedaan toen ze nog heel klein en hulpeloos waren en de enorme consequenties die dat heeft, doet me denken aan wat Alice Miller schreef in Breaking Down the Wall of Silence over Friedrich Nietzsche die vanaf zijn kindertijd leed onder depressies, maar geen gehoor vond voor zijn lijden als kind omdat de doctoren zich gedroegen alsof ze alles beter wisten. In ieder geval welke medicijnen ze moesten geven en dat zijn ouders het beste gedaan hadden wat ze konden doen en dat ‘if they fell short of that goal, well, that’s only human.’ Maar als Nietzsche een wetende getuige was tegengekomen dan zou hij de ervaring voor het eerst in zijn leven gehad hebben van ontwakende gevoelens. Want alleen dan kan een persoon beginnen toegang te krijgen tot zijn of haar kindertijd met iemand naast zich die hem de waarheid niet onthoudt. Met zo’n ervaring, schrijft Miller, was Nietzsche vandaag de dag in staat geweest de medicatie in de prullenbak te gooien en de volgende woorden te spreken:
"Today I Know that we cannot be free if we forget, relativize, or forgive the horrors and brutalities suffered in childhood. Quite the contrary. To forgive crimes has been preventing me from feeling and realizing what was actually done to me since my childhood. I want to fight against forgetting, against the wholesale slaughter of memory in our clinics. I want to realise the memories blocked in me. I want to remember what I was forced to forget and know why I had to do so. I want to find out where I came from. I will no longer allow anyone to divert me from that search, to numb and confuse me with medicine or fool me with their theories. My illness helped me to hear the voice of the child I once was, the voice that I had tried to silence fors o long. And now I want only to follow that voice, because it has taught me more than all the books I have ever read….If you , psychiatrists and psychologists,stopped trying to evade the reality of child abuse and its consequenties in the form of psychic illnesses, if you had the courage to take up and use the keys, that remain lying untouched in your clinics, then doors would fly open and you would awake to life. Then you would be in a position to
help others to live. But your present state is dangerous because you go on endlessly destroying the human organism’s self-regenerating functions. And you even do this with a clear conscience, unnoticed by anyone, saying it is your “duty.” I will find people who know from their own experience how damaging it is to preach forgetfulness and forgiveness…."
Als een fictieve Nietzsche, zegt Miller ter afsluiting, en andere slachtoffers vandaag de dag in staat waren te voelen, denken en op deze manier te praten, zij geen drugs nodig hebben, suicide, perversies of criminele daden. Omdat, met het confronteren van de waarheid van onze kindertijd we onszelf kunnen bevrijden van destructieve en zelf-destructieve gedragspatronen. Dat is de nieuwe situatie waar ik voor pleit binnen de geestelijke gezondheidszorg en andere terreinen van onze maatschappij, zoals de politiek, het onderwijs en op juridisch vlak.