Het meest gelezen

Gepubliceerd door Oliane op 30 november 2017

Uit de statistieken van mijn website blijkt dat de open brief aan Paulan Stärcke; Als blindheid de leiding heeft, het meest gelezen artikel is. De brief is bijvoorbeeld gelezen door medewerker(s) van de BBC, de Nederlandse Publieke Omroep, Skyhigh TV, het Ministerie van Justitie en Binnenlandse zaken, advocatenkantoren waaronder Jap A JOE, universitair medische centra, zorgverleners in de regio Noord-Holland Zuid en anderen over de wereld verspreid. Mede dankzij lezers die de boodschap via de sociale media verspreiden hoeft men niet meer de feiten en de waarheid te negeren dat wat we dagelijks in de medische en psychiatrische praktijk zien niets anders is dan de effecten van mishandeling en verwaarlozing die in de kindertijd ervaren zijn.

Ik denk dat de tekst veelvuldig gelezen wordt omdat de boodschap simpel is en overtuigend dat niemand met slechte genen op de wereld komt of om slecht te zijn. Maar dat het er van af hangt wat iemand van zijn ouders heeft gekregen aan het begin van zijn (of haar) leven. Het is immers vanzelfsprekend dat iemand die vanaf het begin van zijn leven empathie heeft gekregen en onvoorwaardelijke ouderliefde niet op 14 jarige leeftijd een meisje zal misbruiken en om het leven brengen en ook niet als hij 27 is of 54. Omgeven met tederheid, nabijheid, respect en bescherming in zijn eerste levensjaren wordt iemand ook niet autistisch, depressief of psychotisch. Met liefde, eerlijkheid, oriëntatie en emotionele, voedende communicatie vanaf het prille begin van zijn leven zal hij zijn eenmalige kostbare leven niet verhangen in de hal van een  instelling voor Geestelijke Gezondheidszorg[1] of langs legale weg zijn leven beëindigen, zoals in de situatie van René Johannesma.

Om simpele redenen dat het lichaam en de geest deze ervaringen geliefd en gekoesterd te zijn bewaard die zijn hele verdere leven actief blijven en levenslang zijn gezondheid beschermen. Levenslange gezondheid hangt er dus vanaf hoe we met onze pasgeborenen omgaan en die omgang met hele jonge kinderen luistert uiterst nauw omdat ze extreem kwetsbaar, teer en gevoelig zijn.[2] Het is absoluut onmogelijk dat iemand wiens behoeften vervuld werden aan het begin van zijn leven en zijn distress nooit werd genegeerd het leven van een ander of dat van hemzelf in gevaar zal brengen.

Is die verklaring dan zo simpel kunt u zich misschien afvragen. Dan kan ik u zonder twijfel antwoorden: ja, zo simpel is dat. Want wanneer we het huilen van een kind niet horen en zijn behoeften negeren, zoals dat bijvoorbeeld met slaaptraining wordt geadviseerd op de website van het Nederlands Centrum voor Jeugdgezondheid (NCJ),[3] dan moet het kind zijn distress onderdrukken en het is deze onderdrukking van zijn distress zegt Alice Miller op bladzijde 2 van Banished Knowledge “…which is tantamount to mutilating his soul, for the result is an interference with his ability to feel, to be aware, and to remember.” Ik verwijs hier naar Alice Miller, omdat haar oeuvre gebaseerd is op wetenschappelijke feiten en bewijs uit het dagelijkse leven over de oorzaken en gevolgen van kindermishandeling en hoe we deze te boven kunnen komen als we dat willen. Want aan de gevolgen van kindermisbruik kun je geholpen worden en volledig herstellen van de verwondingen is mogelijk dat heb ik ook bij mezelf ervaren. Ik ben een voelend mens geworden want ik heb mijn ware gevoelens van het kind dat ik was uit de onderdrukking bevrijd en de pijn met haar mee gevoeld.

Met het onderdrukken van de pijn blokkeren we ons emotionele leven en dat leidt vroeg of laat tot het openbaren van symptomen. Ik las op het internet dat in 2016 3,8 miljoen mensen bij de huisarts geregistreerd stonden met een hersenaandoening. Aandoeningen die de ultieme taal zijn van de oorspronkelijke gevoelens en de allerlaatste poging van het voormalige kind zich uit te spreken over de wrede behandeling die het kreeg van zijn ouders, maar daar las ik in de media, zoals gebruikelijk, niets over en men laat geen mensen aan het woord die de waarheid aan het licht willen brengen en willen waarschuwen voor gevaarlijke blindheid. Dat is ook de ervaring van Alice Miller als ze schrijft op bladzijde 132 van haar boek Vrij van Leugens:

En ik heb zelf ook ondervonden dat wanneer ik mensen van de media, burgemeesters, politici en anderen schreef over hoe het komt dat iemand zelfmoord pleegt, verkracht wordt of vermoord of waar de neiging vandaan komt kinderen op te willen voeden ik telkens op een muur van zwijgen stuit. Zo is de open brief aan Paulan Stärcke door velen gelezen, maar slechts enkelen hebben gereageerd, omdat men de eenvoudige waarheid vreest die we allemaal kennen. Dat we allemaal misbruikte kinderen zijn en in plaats van meer bewustwording te verspreiden verspreidt men liever destructieve meningen en leugens volgens de traditionele moraal.    

De meeste mensen, waaronder ook journalisten, artsen, psychiaters en wetenschappers, hebben moeite met de eenvoudige waarheid en blijven beweren dat de meeste mentale ziekten en lichamelijke aandoeningen niet het gevolg kunnen zijn van kindermisbruik in de formatieve jaren van het brein, maar een combinatie zijn van factoren die op elkaar inwerken. Deze verloochening bij wetenschappers en anderen van de feiten dat men de oorsprong van de aandoening niet kent kan men bijvoorbeeld in hun studies lezen.

In een artikel van een gerespecteerd wetenschapper in de kinderontwikkeling, James E. Swain, las ik onlangs nog dat we de oorsprong van mentale ziekten niet kennen als hij onderscheid aanbrengt tussen trauma en mentale ziekten. Ik vroeg hem waarom hij dit onderscheid maakt in zijn studie en net als veel anderen zegt hij dat de meeste mentale ziekten niet het resultaat zijn van kindermisbruik maar van “… a combination of one or all of early (or later) life trauma, psychological variables/influences and social factors (which may interact with each other) – each of which quite complex and based in some biological/brain processes.”

De redenen dat men telkens opnieuw met deze verklaringen komt ondanks nieuwe bevindingen, is niet anders uit te leggen dan dat men hiermee de daden van de (eigen) ouders beschermt. Want het zijn de vroegste ervaringen van distress bij het kind die op de genen schrijven wat de uitkomst is en alleen een buffer van liefde van tenminste 1 persoon die het kind met vriendelijkheid en respect behandelt en zich bewust is van de wreedheid van de ouders kan helpen die uitkomst nog te wijzigen. Dat we later als volwassenen ons geheel hebben afgesloten van de kwellingen en deze ervaringen vergeten zijn waar we als hele kleine kinderen aan bloot stonden las ik laatst in een reactie van een 68-jarige man die, na het lezen van mijn artikel Een wetende getuige voor kinderen met kanker, me schreef ‘wat een ongeloofelijke onzin’ met drie uitroeptekens hij mijn woorden vond. Ik vraag me af wat zijn gebrek aan gevoeligheid die uit deze woorden spreekt ten aanzien van zijn eigen lot, voor gevolgen heeft voor zijn kinderen en kleinkinderen. Want als traumatische ervaringen niet verwerkt worden dragen we deze over op onze kinderen en ook onze kleinkinderen met opnieuw serieuze gevolgen.     

Dat men die impact[5] van kindermisbruik op lichaam en geest niet serieus neemt en blijft ontkennen heeft alleen een persoonlijke reden. Want door de effecten te ontkennen en onbeduidend te maken bijvoorbeeld als men zegt dat het niet bewezen is en oorzaak en effect onderzoek nodig is om met zekerheid te kunnen zeggen dat mentale en andere aandoeningen het gevolg zijn van trauma uit de kindertijd, en dat het meerdere factoren zijn die de symptomen verklaren, ontkennen zij totaal hun eigen gevoelens.

Alice Miller zegt in dit verband in Breaking Down the Wall of Silence (bladzijde 69) “and this is a habit they on no account wish to give up” en zo blijft de eenvoudige waarheid geblokkeerd door de pijn die men ervaren heeft in de eigen kindertijd en als we onszelf niet confronteren met die pijn van het kind dat we waren, het kind dat niet mocht leven naar zijn eigen verlangens, gevoelens en behoeften, dan blijft men vasthouden aan destructieve opvattingen ondanks feiten en bewijs dat we bijvoorbeeld in het brein van een baby de depressie van de moeder kunnen aflezen en haar baby daar vroeg en later over vertelt met symptomen.

Alice Miller zegt in dit verband op bladzijde 20 van Banished Knowledge en ik ben het geheel met haar woorden eens dat:

Om hun eigen trauma’s niet te hoeven voelen heeft men aan onze universiteiten de gedragstherapie ontwikkeld waarin belangrijke emotionele componenten van de pathologie afwezig zijn. Ondanks de wetenschappelijke inzichten in het grote belang van (vroege) emoties in het leven van mensen[6] proberen veel hulpverleners de emoties van het voormalige kind met gedragstherapie te bestrijden. Met deze geïnstitutionaliseerde methoden hoeft men niet aan het licht te brengen wat kinderen dagelijks van hun ouders te verduren hebben en vinden we de oorzaak van het lijden uiteraard niet.

Op de manier van deze grootschalige verloochening blijft men telkens opnieuw beweren en verspreiden dat we in de meeste gevallen de oorsprong van de aandoeningen niet weten. Maar in de taal van de symptomen kunnen we heel nauwkeurig de geschiedenis van de persoon teruglezen. Met het aanleren van nieuw gedrag hoeven zowel de psychiater als de patiënt niet te voelen wat hem vroeg in het leven gebeurde. Maar niemand zal met deze methoden geholpen worden omdat de waarheid zich niet laat manipuleren en de oude emoties actief blijven. Het zijn de ervaringen die het lichaam bewaard heeft die aanzetten tot het naspelen van de voormalige situatie van het kind op de ene of op de andere manier.

Als onderzoeker, psychiater, patiënt en anderen moeten we daarom blijven zoeken naar de betekenis en de oorzaken van de symptomen. In de huidige praktijk kunnen we bijvoorbeeld  de uiterst belangrijke informatie uit het werk van Alice Miller over feiten, oorzaken en verbanden van kindermisbruik in het eigen werk integreren. Daarnaast is het noodzakelijk dat er mensen worden opgeleid die hun ouders niet meer idealiseren en beschermen want in de huidige opleidingen wordt de defensieve houding niet afgebroken die het voelen van de pijn uit de eigen kindertijd moet voorkomen.

Om deze veranderingen mogelijk te maken zal een paradigma verschuiving nodig zijn op veel terreinen van onze maatschappij die begint  daar waar het denken gericht is op datgene wat we als kind beslist nodig hadden maar niet kregen: respect, eerlijkheid en affectie. Ik wil niet zeggen dat de waarheid gemakkelijk te aanvaarden is en dikwijls is de waarheid ook erg pijnlijk, maar zoals Alice Miller in een van haar boeken schrijft is er een verschil tussen waarheid en leugen en ons lichaam weet dat.