Foto’s van onze kindertijd, kunnen net als dromen, een wekfunctie hebben voor verdrongen gevoelens (herinneringen) en ons helpen herinneren hoe we ons als kind voelden, wat we nodig hadden en naar verlangden. Het bestuderen, soms met een loep, van mijn kinderfoto’s heeft iets te maken met liefde voor mezelf en trouw zijn aan wat ik heb meegemaakt als kind. Want hoe kunnen we onszelf liefhebben, maar ook een ander liefhebben, ons kind of onze partner, als we geen interesse hebben voor het kind dat we zelf zijn geweest en niet willen weten hoe het zich voelde en wat het nodig had? Zijn lijden niet serieus nemen? Volgens mij is dat niet mogelijk. Met enkele foto’s van mijn kindertijd deel ik graag mijn vroege ervaringen met lezers die niet willen vluchten voor hun eigen herinneringen.
Dit kleine meisje hongerde naar liefde. Liefde wil zeggen, aandacht, nabijheid, stimulatie, tederheid, respect, bescherming, vriendelijkheid en de bereidheid tot communicatie. Maar aan haar verwachtingen liefde te ontvangen en vervulling van haar behoeften werd niet tegemoetgekomen. Mijn ouders kwamen de verbintenis niet na die zij met mijn conceptie aangingen. De verbintenis me de emotionele voeding te geven die liefde heet, me te beschermen, mijn behoeften te bevredigen en me niet te misbruiken.
In de ogen van de kleine Oliane lees ik angst, ontreddering, verwarring en wanhoop. In de tijd dat deze foto is gemaakt was de pijn en het verdriet dat ik voelde en ook doodsgevoelens zo diep en overweldigend dat ik alleen met beschermingsmechanismen, zoals derealisatie en dissociatie kon overleven. Al mijn natuurlijke en authentieke gevoelens en behoeften moest ik onderdrukken en verdringen. En het gebeurde hier, in deze vroegste periode van mijn leven, dat het tot expressie brengen van mijn woede, als gezonde en natuurlijke reactie op het onrecht dat ik ervaarde en de wreedheid van mijn ouders niet meer mogelijk was. Uit angst voor verlating en straf en in de hoop toewijding te krijgen onderdrukte ik mijn woede.
Mijn eigen echte gevoelens kon ik niet ervaren en ik kan van mijn gezicht aflezen dat ik door onthouding van liefde geprogrammeerd werd ’in te tunen’ op de verwachtingen, verlangens en behoeften van mijn ouders. Het was een kille, ongevoelige en onverschillige wereld waarin ik was terechtgekomen.
Hier zette mijn moeder me op de tafel en diende ik voor haar vermaak en dat van haar zus die erbij stond te lachen. Ik was me hier volledig bewust dat ik voor hun vertier gebruikt werd en dat het niet ging om mijn behoeften. Ik kan aan mijn gezicht zien dat ik mijn natuurlijke gevoelsreacties en de ellende die ik te verduren had sterk onderdrukte. Dat lees ik uit de naar beneden gerichte blik (niet gehecht met moeder en depressief) en vervlakte gelaatstrekken. Dit zijn aanwijzingen voor angst en stress die de spieren en bloedvaten in het gezicht doen verkrampen, samentrekken en het gezicht een strak en bleek aanzien geven.
Een schreeuw om aandacht. Hier probeerde ik met de
mogelijkheden die ik had -buiten bloot in bad hoorde
niet en weigeren mijn badpak aan te doen- de
affectieve aandacht van mijn moeder te krijgen.
De uitzichtloosheid van het kind. Met bijna vijf jaar was ik me ervan bewust dat mijn treurige situatie nooit zou veranderen. Gevoelens van machteloosheid, hulpeloosheid, vertwijfeling en pijn waren mijn eerste formatieve ervaringen. In de blik waarmee ik hier naar mijn moeder keek die de foto nam zie ik wrok voor alles wat ze me verschuldigd bleef.
Ik probeerde op mijn vingers te fluiten om ergens goede gevoelens aan te ontlenen. Na een tijdje slaagde ik erin in verschillende vinger combinaties te fluiten.
Op deze klassenfoto ben ik een jaar of acht. Ik geloof dat ik in de derde klas zat.
In de ogen van het meisje zie ik de pijn en de eenzaamheid. Ze leefde in isolement met al haar gevoelens, behoeften, cognities en impulsen onderdrukt. Haar eigen gevoelens kende ze niet over de wrede behandeling die ze kreeg van haar ouders. Ze was zich van haar waarheid niet eens bewust. Het was ook onmogelijk voor haar om zich te realiseren dat het haar ouders waren die haar pijn deden. Die waarheid zien zou ze niet overleefd hebben en daarom gaf ze zichzelf de schuld dat ze gevoelens had en behoeften. Verlangens en verwachtingen. Zij was het die niet deugde. En het is zo vreselijk jammer en tragisch ook dat er niemand bij haar was die haar hielp over haar pijn te praten en haar woede en haatgevoelens jegens haar ouders tot uitdrukking te brengen. Dan had ze die niet op zichzelf gericht en omgevormd in diepe schuldgevoelens. Zo heb ik voor meer dan 50 jaar geleefd met mijn waarheid onderdrukt.
Tags:
