In november van dit jaar las ik in een krant op het internet de woorden van Eberhard van der Laan, burgemeester van de gemeente Amsterdam: "Dit kind zal in de toekomst denken dat ze gewenst was, en zo hoort het ook." Het gaat om een tragische gebeurtenis die een maand eerder in het nieuws kwam. Van een baby’tje dat door haar ouders in een vuilnis container was achtergelaten en gevonden door een voorbijganger die het hoorde huilen. Deze woorden van de hoogste bestuurder van onze hoofdstad wekten mijn verbazing omdat ze onjuist zijn en hij de waarheid verzuimd te vertellen.
Want de uiterst pijnlijke realiteit van het meisje is dat haar ouders haar niet wensten. Het heeft natuurlijk niets met liefde te maken en met waarlijk welkom zijn een kindje op de wereld te brengen en het al dan niet legaal ergens achter te laten. Dit jonge kind kent geen leugens en haar lichaam heeft de prille ervaringen van het begin van haar leven opgeslagen en kan zich die later herinneren als de toegang tot haar emoties eenmaal ontsloten is. Waarom verloochent Van der Laan de gevoelens van het meisje en de herinneringen die ze in haar lichaamscellen bewaard? Met welke woorden spreekt hij eigenlijk? Verraadt hij niet het kleine jongetje dat in hem leeft dat moest geloven dat de discipline van zijn ouders uit liefde was? Het kleine kind dat niet de vrijheid had grenzen te stellen aan het gedrag van zijn ouders wanneer ze teveel van hem eisten en hem pijn deden? Die zich uit angst en vrees niet meer verzette en zijn ouders nimmer ter discussie stelde? Praat als zijn ouders en zal zeggen dat kinderen normen nodig hebben en discipline?
Zijn woorden spreken de angst van het eens bedreigde kind dat graag tot termen wil komen met zijn ouders en daarvoor bereid is niet ‘te merken’ en hen met zijn woorden beschermt. Met de ontkenning van de ware gevoelens van het meisje ontkent hij ook de zijne die in onderdrukking gevangen zitten in de kerker van zijn jeugd. Maar ook verloochent hij de realiteit waaronder de meeste kinderen leven. Kinderen die voor van alles en nog wat gebruikt worden. Als container voor ongewenste gevoelens of als projectievlak voor de eigen angsten en problemen en als bron van machtswellust. Van der Laan is bereid te zwijgen, maar hij zit verkeerd en dat spreekt uit zijn woorden. Zo kan hij zelf ontsnappen uit de emotionele val zonder zich schuldig te voelen en zijn ouders blijven idealiseren. Hij lijkt zich niet te realiseren waarom hij dat doet. Het is een van de vele manieren waarop vroeger ervaren bedrog wordt doorgegeven aan anderen. Heel veel anderen, want hij heeft aanzien en wordt door velen serieus genomen. Het is deze notie dat ouders nooit schuld hebben die zeer veel schade aanricht en voor denkblokkades zorgt in het brein.
Hoe kan iemand van zichzelf houden schrijft Dr. Alice Miller in Vrij van Leugens op bladzijde 121 als hij (hij is ook zij) zeer vroeg moest leren dat hij het niet waard was om van gehouden te worden door degenen die hem op de wereld brachten? En hoe kan hij de afkeer laten verdwijnen van de woede en haat die zijn ouders op hem richten? Het is de aard van angst dat een kind zichzelf daarvan de schuld geeft en later als volwassene zal proberen een andere verklaring te geven aan de vroege afwijzing van zijn ouders. Dat het uit liefde was en ze het kind een beter leven gunden. Dat ze hem afstonden of achterlieten omdat zij arm waren of in de prostitutie zaten of wat voor reden dan ook, zoals we dat in het televisie programma van Spoorloos telkens weer horen. Het komt zelden voor dat het voormalige kind de waarheid over zichzelf kan verdragen. Wordt daar ook niet bij geholpen omdat de gemeenschappelijke basis van de meeste mensen de verloochening is van het lijden van kinderen en de ouders ontzien worden. Dat hij een uitlaatklep vormde voor de woede en haat die ze bij hun eigen ouders niet mochten uiten en moesten onderdrukken en waar het meisje uit de container slachtoffer van werd. Dat door haar ouders gebruikt werd als wraakobject voor de onderdrukte woede en haat jegens de eigen ouders die hen wreed behandelden in de begin jaren van hun leven. In hun gedrag reflecteren deze ouders namelijk heel nauwkeurig de brutaliteit en het destructieve gedrag van wat ze thuis heel vroeg leerden toen het brein zich structureerde en zich vormde naar het geweld dat nimmer bewust beleefd werd. Zo straffen zij hun kind voor wat hen zelf overkwam in een daad van ernstige agressie.
Alleen door de ervaring van geliefd te zijn en gekoesterd zullen wij weten door te voelen dat er ook nog iets anders op de wereld bestaat dan wreedheid. Als liefde ten minste niet wordt opgevat als een recht of plicht macht te misbruiken door het kind de wil van de volwassene op te leggen. Want dan hebben we geen goed begrip van wat liefde werkelijk is, omdat disciplineren, grenzen stellen en structuur aanbrengen schadelijke handelingen zijn. Dit gedrag, dat als volkomen normaal wordt beschouwd is wreed voor een kind en aantoonbaar beschadigend voor hersenen in ontwikkeling. De vicieuze keten van kindermisbruik wordt dan niet doorbroken. Alleen het blootleggen van de volledige waarheid van de dynamiek van geweld kan de gevaren van kindermisbruik voorkomen. Bij de wetgevers, beleidsmakers, bestuurders en andere betrokkenen moet een nieuw proces op gang komen dat denkblokkades doorbreekt die vroeg in onze kindertijd werden gevormd onder invloed van beloning en straf. Dan kan er nieuwe wetgeving komen die het disciplineren van kinderen, dat aan de basis staat van geweld, omdat het geweld IS, classificeert als crimineel. Alleen het blootleggen van de complete waarheid hoe kindermisbruik ontstaat en hoe het een persoon voor zijn of haar hele leven beschadigt biedt een echte oplossing kindermisbruik in zijn vele varianten te bestrijden.
Tags:
