Lieve Carl,
Ik hoop dat het goed met je gaat en dat je veel vreugde beleeft aan het boek dat je schreef en over enkele maanden nu ook echt uitkomt. Het spijt me voor je dat je schrijft dat het je zo veel inspanning kost te schrijven vanwege de leesmoeilijkheden. Dat heb ik niet kunnen vermoeden toen ik de brieven op je weblog las. Dankzij de inspanning die je verricht zijn de brieven en informatie op je weblog zeer toegankelijk en ik ben blij dat ik deze gevonden heb omdat het mijn behoefte vervult van begrijpen en begrepen worden. Je boek en de brieven kunnen mensen de weg wijzen uit het emotionele isolement van hun jeugd te komen van onderdrukking van authentieke emoties en gevoelens en daarmee echt zichzelf te zijn.
Dat proces van innerlijke bevrijding uit het jarenlange gevangenschap gaat een leven lang door als eenmaal de innerlijke dialoog met de ouders uit de kindertijd op gang is gekomen. Als we hen nu de vragen durven stellen die we als kind achter hielden uit angst voor afwijzing en het verlies van liefde. Als we nu onze woede kunnen voelen en beleven over het onrecht dat ze ons aandeden. Als we nu onze onderdrukte pijn kunnen beleven. Deze ontwikkeling is dan niet meer te stoppen en telkens wanneer ik nieuwe ontdekkingen over mijzelf doe brengen die mij dichter bij mezelf en beleef ik daar veel vreugde aan. En het is de vreugde van zo’n emotioneel inzicht die ik met deze brief graag met je wil delen en heb de vrijheid genomen je hierover te schrijven.
Enkele weken nadat je mijn brief beantwoorde waarin ik je vertelde over de uiterst pijnlijke bewustwording niet de moeder voor mijn kinderen te zijn geweest die zij zo nodig hadden was ik bezig met het schrijven van een brief aan een instelling voor de jeugdzorg. Dat is in mijn land een organisatie die kinderen met moeilijkheden hulp biedt. In mijn werk maakte ik eerder de keuze met deze bureaus niet samen te werken of hen van informatie te voorzien, tenzij ik daarmee mijn beroepscode zou schenden. Want de mensen die daar werken kiezen niet onvoorwaardelijk de kant van het gekwetste kind en luisteren niet naar zijn verhaal. Zij beschermen vooral de (emotionele) belangen van de ouders en hebben dikwijls zoveel onbewuste angst voor hun eigen ouders dat het lijden van het kind blijft voortduren. Zelden hebben de jeugdwerkers toegang tot de emoties en gevoelens uit hun eigen kindertijd en de basis voor hulp aan het kind is dan de verloochening van hun eigen lijden als kind. Maar dan is het niet mogelijk een empathische getuige te worden van de kwetsing van het kind omdat hij niet weet hoe dat proces vanuit zijn eigen kindertijd werkt.
Dat ik deze instantie nu toch een brief schreef kwam omdat ik het kind ken en zijn lijden over de jaren van nabij meemaakte en zo hopeloos en uitzichtloos is. Omdat het al zijn authentieke gevoelens en emoties niet kan beleven en sterk moet onderdrukken en door het gebrek aan liefde zich dood voelt. Het was niet de eerste keer dat ik mijn zorgen over dit kind meldde maar dat heeft niet tot vermindering van zijn pijn geleid om redenen die ik je hierboven noemde. Niet alleen namen ze de diepe wanhoop en hulpeloosheid van het kind niet serieus maar gaven bovendien zulke wrede en domme adviezen waarmee zij het blootstelden aan verdere verwaarlozing, mishandeling en toxische stress om de emotionele belangen van vooral moeder te beschermen. Maar ook Carl, kan ik me er nog niet bij neerleggen dat ik in een land woon waar het niet erg is dat kinderen lijden en de ouders daarvoor gespaard blijven. En het gaat om heel veel kinderen die hetzelfde lot ondergaan als dit kind met zulke verstrekkende gevolgen.
Terwijl ik de diepe smart van het kind neerschreef met zijn prachtig warm, zacht en kleurrijk hart vol met veertjes en waar het naar bloemen geurt voelde ik me verdrietig en begon te huilen. En de tranen stopten niet. Voor uren had ik verdriet over het lijden van dat kind waarover ik mijn gevoelens van verdriet nooit werkelijk beleefde. Nu kon ik het laten gaan. Maar dan, te midden van de tranen, kreeg ik emotioneel inzicht in dit verdriet en ik realiseerde me dat er zojuist een blijvende doorbraak was gekomen in een patroon van vroeger dat ik lang onbewust en dwangmatig herhaald had. Er kwam een deel van mijzelf aan het licht dat tot nu toe verborgen was gebleven en dat vervulde mij plots met vreugde.
Dit proces van emotioneel inzicht was al jaren gaande. Ik had een vermoeden dat er iets was dat mijn energie en vitaliteit blokkeerde maar ik kon er niet achter komen waardoor dat kwam. Ik dacht aan de woorden van Alice Miller die zij op haar website aan een van haar lezers schreef en ik misschien een time-out nodig had omdat ik al zoveel psychisch werk gedaan had. Maar dat was het ook niet. Vooral het laatste jaar kwam er beweging in de afsluiting toen ik de keuze maakte mijzelf onder alle omstandigheden trouw te blijven ook al zou dat betekenen geliefden hierbij te verliezen. Een maand of zes geleden kwam de eerste belangrijke doorbraak van intense gevoelens uit mijn kindertijd wanneer ik nadacht over betekenisvolle, oprechte, wederkerige en emotioneel verbindende contacten in mijn leven. De eerste persoon die in mijn gedachte kwam was Henny, een jongen van een jaar of zes zeven en net zo oud als ik. Hij woonde bij mij de straat uit om de hoek en had bij mij een muis gekocht. Ik vond muizen leuke, lieve beestjes die met hun voorpootjes zo schattig hun snuitje wasten of iets lekkers vasthielden. Voor 50 cent verkocht ik de nakomelingen. Henny’s moeder kwam een keer de plantenkas binnenlopen waar mijn ouders bloemen verkochten. Ze vertelde dat Henny ziek was. Hij had leukemie en was veel thuis en of ik een keer met hem wilde komen spelen met de muizen.
Al gauw ging ik met een muis naar Henny. Net als ik maakte hij van lego hele bouwwerken waar we de muizen door de gangetjes lieten lopen en in een kamertje voer legden en in een ander vertrek stro voor een nestje. Ik vond zijn gezelschap plezierig en we deelden de schik van de muizen die door de zelfgemaakte gangen liepen. Ik herinner me nog helder, omdat het me stoorde, hoe zijn moeder ons telkens onderbrak met vragen over drinken, een koekje of het zusje dat opgehaald moest worden van de kleuterschool. Ik had te doen met Henny en voelde compassie met hem dat moeder hem onderbrak in zijn spel want daarmee gaf ze geen blijk van acceptatie dat hij zijn eigen mogelijkheden kon gebruiken tot zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Toen ik tegen het middageten naar huis ging lieten ze me uit. Henny, zijn zusje en moeder. In de deuropening riep hij mij na wanneer ik weer kwam spelen en of dat over een paar dagen was. Ik zei dat ik gauw weer kwam maar Henny wilde weten wanneer. Ik zei dat ik dat nog niet kon zeggen, maar dat was niet de ware reden.
De tijd liet ik bewust verstrijken voor ik weer naar Henny ging en dat was weken later. Ik belde aan en zijn moeder deed open. Toen ze me zag zei ze dat Henny overleden was want hij was heel ziek. Dat was een hele schok voor mij maar daar gaf ik geen blijk van. Verdoofd van de pijn liep ik naar huis waar ik aan mijn moeder vertelde dat Henny dood was. Maar er kwam geen reactie of slechts een ‘ooh’? en ik bleef alleen met mijn pijn en verdriet. En omdat ik niet geholpen werd mijn pijn te beleven onderdrukte ik deze zoals ik gedwongen was te doen vanaf het begin van mijn leven en in mijn gevoelens en behoeften niet verstaan werd.
Toen ik hier mijn gedachten over liet gaan voelde ik dankbaarheid dat ik Henny gekend had want het contact was oprecht en op verbinding gericht en wederkerig. We voelden ons blij met elkaars gezelschap. Ik denk dat we op een dieper niveau elkaar aangevoeld hebben en begrepen. Henny kon niet meer boos worden op zijn moeder en zich niet verzetten en dat zag ik bij hem en misschien voelde hij het mededogen dat ik voor hem had. Uit moderne wetenschappelijke inzichten weet ik nu dat gebrek aan empathie en het onderdrukken van authentieke emoties en gevoelens over het tekort een zeer belangrijke rol speelt in het ontstaan van kwaadaardige cellen. Misschien was hem de dood gespaard gebleven als er iemand geweest was die aan zijn kant stond die hem geholpen had zijn ware emoties, vooral de onderdrukte woede, te beleven.
In ieder geval werd het me duidelijk dat de ware reden dat ik de afspraak voor een volgend bezoek afhield de irritatie was die ik voelde en die als afweer diende tegen de angst en pijn om afgewezen te worden als ik toegaf aan mijn behoefte aan wederkerige genegenheid en verbinding. Want voor die behoefte was ik zo dikwijls gestraft en had ervaren dat op elke toenadering voor contact en nabijheid afwijzing volgde van hen die mij op de wereld brachten en hoeveel pijn of dat deed. De gevoelens van een kind zijn ook zo intens. Angst moest mij behoeden en beschermen tegen de pijn van niet-acceptatie, maar ik gaf daar een andere verklaring aan vanuit mijn bewuste gedachten. Met irritatie en gedachten van opdringerigheid van Henny’s kant weerde ik zijn behoefte aan contact en daarmee ook de mijne af. Omdat het contact oprecht was en verbindend liep ik het risico verwond te raken. En het was dit patroon dat ik gebruikte om afstand te houden wanneer er iemand in mijn leven kwam die me gewoon aardig vond om wie ik was.
Toen ik me dit alles realiseerde voelde ik spontaan het verdriet opkomen over het verlies van Henny en ik begon hevig te huilen. 50 jaar van uitgestelde rouw kon ik eindelijk beleven en dat vervulde mij met vreugde. Want ik begreep zoveel meer van mijn eigen gevoelens, behoeften en verlangens. Henny heeft hier veel voor mij in betekend en het is erg jammer dat ik hem dat nooit vertellen kan.
Als kind was het voor mij volstrekt onmogelijk om mijn gevoelens te beleven en lang was ik van de vrije beweging van mijn emoties afgesneden. Mijn gevoelens werden niet serieus genomen en niet gerespecteerd. Ik had het absoluut nodig, zoals elk kind, dat er op zijn gevoelens empathisch werd ingegaan. Onbewust onderdrukte ik ook de gewelddadige beelden en geluiden die de huiskamer binnendrongen via krant, radio en tv, zoals van het doodknuppelen van zeehondjes of de oorlog in de Kongo. Om over de doodskreet van een van de slachtoffers van kindermoordenaar Jürgen Bartsch nog maar te zwijgen die het martelen van zijn slachtoffers op tape opnam die mij met zoveel afschuw en pijn vervulde waar ik heel alleen maar een oplossing voor moest zien te vinden. Zo kwam het dat mijn gevoelsleven het aanzien kreeg van een maanlandschap. En wat een droevigheid komt hieruit voort wanneer de onderdrukking van authentieke emoties en gevoelens niet is opgelost voordat men aan kinderen begint omdat de gevolgen zo ernstig zijn. Het was een van de meest pijnlijke inzichten in mijn leven die ik je vertelde Carl, dat ik mijn kinderen met een bevroren hart niet kon ondersteunen en begeleiden zichzelf te beleven. Want het meest verwondend voor een kind zijn niet de gebeurtenissen op zich, maar dat het zijn gevoelens daarover niet kan uiten uit angst voor zijn ouders.
Onderdrukken was de manier die ik al heel vroeg leerde pijn niet te voelen in plaats deze krachtige emoties te beleven. Jouw vriendelijke, oprechte, gevoelige woorden zoals ‘I am sorry you went through such deep pain to becaume authentic, and give your children the whole truth…’ hielpen mij het verdriet over mijn waarheid toegankelijk te maken en gaven me de zekerheid dat ik op de goede weg zat. De blijvende doorbraak is gekomen toen ik deze keer heel duidelijk de lichamelijke veranderingen waarnam tijdens het beleven van de smart om het kind. Met het huilen van lang opgekropt verdriet verliet de spanning mijn lichaam waar het zolang werd vastgehouden en kon ik het verschil waarnemen. Het was een nieuwe gewaarwording dat mijn lichaam bevrijd was van lang onderdrukte stress waarvan ik me niet bewust was. Ik voelde pijn als reactie op onrecht maar onbewust, in het patroon van het verleden, onderdrukte ik die en verloor mijn energie en vitaliteit omdat onderdrukken stressvol is en de vrije energie stroom blokkeert. Het gaat hier om het beleven van de pijn en ik ben erg blij met dit nieuw verworven inzicht. Nu voel ik pas wat onderdrukking met mijn lichaam deed en hoeveel spanning op mijn spieren stond, jarenlang, zonder dat ik dat merkte omdat ik ermee vergroeid was. Wat een wonderbaarlijke gewaarwording. En wanneer ik nu merk hoe mijn lichaam reageert als ik weer even in dat oude patroon terug schiet blijf ik er niet in steken en beleef mijn gevoelens en daarmee mijn ware zelf. Het maakt me niet uit hoeveel tranen ik daarvoor nodig heb.
Wat ben ik blij en dankbaar dat ik jou ben tegengekomen want je hielp zonder te oordelen of te beschuldigen, maar met liefdevolle woorden bij mijn ware gevoelens te komen en ik ben blij dat ik je mijn inzichten kon schrijven. Mag ik je tot slot alvast een hele plezierige en gelukkige boek presentatie wensen?
Met warme groet, Laura
Tags:
