Vandaag ging ik even naar de stad voor een paar boodschappen. In de winkelstraat werd mijn aandacht getrokken door schreeuwen en ik zag ik een moeder gehurkt voor haar zoontje zitten. Een mannetje van hooguit drie jaar oud. Met een opgeheven vinger die heen en weer ging schreeuwde ze haar zoontje bij herhaling in het gezicht: ‘ik heb nu al zo vaak gezegd dat je moet luisteren’. Ik liep naar haar toe en op vriendelijke toon zei dat ik geen respect hoorde voor zijn waardigheid en of ik misschien hierin iets kon betekenen. Ze ging rechtop staan en pakte haar zoontje zonder zijn toestemming op de arm. Uit haar ogen spatte vuur. Waar of ik mij mee bemoeide. Ik zei haar dat zijn hersentjes nog in ontwikkeling waren en zeer kwetsbaar en dat de harde afwijzende woorden hem pijn deden. ‘Dat heeft nog nooit iemand tegen mij gezegd’ en de vrouw liep door maar even later keerde ze zich weer naar mij om en riep woedend ‘wil je nu soms naar de jeugdzorg gaan’? Ik zei haar nog steeds vanuit mijn hart dat ik ervoor koos eerst met iemand in gesprek te willen gaan. Dat haar zoontje empathie nodig had en ik niet bedoelde dat ze een slechte moeder was. Ze voelde niet de behoefte nog te luisteren, riep nog wat verwensingen en verdween om de hoek. Ik realiseerde mij dat deze moeder zojuist zichzelf in de situatie van haar zoontje geplaatst had en de rol op zich nam van eens haar vader of moeder. Deze moeder was zich er niet van bewust dat zij met haar zoontje haar eigen uiterst pijnlijke situatie ensceneerde van toen zij zelf die leeftijd had. Het onderdrukken en verdringen van haar gevoelens om die pijn niet te voelen hadden haar ongevoelig gemaakt voor wat zij haar zoon aandeed. Zij voelde zijn wanhoop en pijn die hij had niet meer en had zich gepantserd zodat zij niet meer vanuit haar hart kon reageren. Zo herhaalde zich de noodlottige cyclus van geweld.
Op weg naar huis liep ik nog even een bloemenwinkel binnen. Een moeder met twee kinderen was voor mij aan de beurt. De bloemenjuffrouw maakte een bos bloemen klaar die ze net besteld had. Ondertussen renden de kinderen, een jongen van ongeveer vier en een meisje van zo’n jaar of zeven door de winkel. Alles had hun belangstelling en ze bekeken en onderzochten de spulletjes als in een soort opwinding. Het was geen natuurlijk happy gedrag wat ik zag van de twee. Ze voelden zich duidelijk gefrustreerd en wanhopig dat moeder hen niet werkelijk hoorde en liefdevol waarnam. Moeder sprak aan een stuk op commanderende wijze dat ze moesten luisteren en overal afblijven. Op een bepaald moment trok moeder aan het oor van het meisje wat haar pijn deed. Zonder toestemming hiervoor zette ze het meisje op de toonbank en ‘vroeg’ ‘of ze soms een banaan in haar oor had’. Ik zei tegen de moeder ‘beste mevrouw, ik sta hier al eventjes en ik hoor en zie geen waardigheid voor uw zoon en dochter en nu doet u haar ook nog pijn’. De moeder keek me verbouwereerd aan. ‘Ze moeten gewoon luisteren hoor’ riep ze me kwaad toe en griste de kinderen en de bloemen en vertrok. Nog eens omkijkend met een blik zo donker of er onweer opkomst was. Maar het meisje had mij aangekeken en goed verstaan dat ik het voor haar opnam en aan haar kant stond. Ook het zoontje. En daar voelde ik mij blij om. Ik was voor hen een wetende getuige. Iemand die weet had van het onrecht en hoe zij zich in hun pijn voelden. Ook deze moeder herhaalde zonder te beseffen met haar kinderen wat haar zelf eens gebeurd was, maar ook zij had haar gevoelens daarover verdrongen zodat ze geen empathie aan de dag kon leggen en haar kinderen niet waarachtig kon waarnemen. Haar kinderen weerspiegelden met hun gedrag wat ze zelf nooit had gekregen. Dat het de verdrongen noodkreet van moeder zelf was die in haar kinderen zijn weergalm vond. Zo gaf zij de keten van geweld door aan de toekomstige generatie.
Ik voelde mij bedroefd want deze kinderen hadden emotionele verwondingen en moesten daarbij al hun authentieke gevoelens onderdrukken en ontkennen omdat zij anders de diepe pijn niet zouden kunnen verdragen. Door onderdrukking en verdringing van hun ware gevoelens herinneren zij zich later niets meer van deze pijnlijke gebeurtenissen of houden de illusie in stand dat dit voor hun eigen bestwil was en uit liefde. Het is te verdrietig voor woorden dat de meeste kinderen dit droeve lot ondergaan zonder dat ze daarin ook maar door iemand worden bijgestaan. Deze kinderen dragen de maatschappij van morgen. Zij zijn de toekomstige generatie die ons land gaan besturen. Die de loochening bij henzelf en anderen met regels en wetten instant houden en alleen maar versterken omdat zij niet meer in contact staan met het gekwetste meisje of jongetje uit de winkel dat tekort had aan liefde, respect, begrip, warmte en vriendelijkheid kreeg om een empathisch hart te ontwikkelen.
Of bekwamen zich tot succesvolle kankerspecialisten die verwarrende leugenachtige uitspraken doen over het ontstaan van de ziekte. Die vergeten zijn hoeveel stress zij zelf eens leden onder het gebrek aan empathie in hun eerste levensjaren en wat dat doet met het immuunsysteem van een mens. Want om die verbanden te begrijpen is het nodig dat zij in verbinding te staan met hun eigen emoties en hun geschiedenis niet meer hoeven te verloochenen voor het leed dat zij eens moesten doorstaan. Dan worden de verbanden vanzelf duidelijk en vind men de informatie die er al lang is en betrekt deze bij onderzoek en behandeling.
Ook kunnen zij hersenspecialisten worden die boeken schrijven zonder zich daarin de vraag te stellen hoe het komt dat een orgaantje bij de ene persoon kleiner of groter is dan bij een ander en welke processen daartoe geleid hebben. Die met hun geconsolideerde loochening de bevolking verkeerd informeren en beslissende informatie over het ontstaan van depressie, schizofrenie, pedofilie of transseksualiteit buiten hun onderzoek houden omdat de traumatische oorzaken hem herinneren kunnen aan zijn eigen vroegste levensjaren toen hij een hulpeloos slachtoffer was.
Later werken zij als psychiaters en psychologen in GGZ en Tbs-instellingen waar ze onder alle omstandigheden blijven volhouden dat de ouders geen schuld hebben aan de ziektebeelden en op deze manier bijdragen aan vrijwillige onwetendheid over de oorzaken en daarmee aan de mogelijkheden voor behandeling. Die de wortels van het kwaad verloochenen. Deskundigen die medicamenten voorschrijven waarmee zij de onbewuste angst voor de eigen ouders willen bestrijden en de patiënt het bemoeilijken toegang te krijgen tot de eigen authentieke gevoelens en emoties. Experts die de waarheid versluieren of zelfs verloochenen over de oorsprong van de aandoeningen. Die niet in de traumatische oorzaken van de misdaden en psychische stoornissen geloven en zelfbewust de indruk geven dat met medicatie psychoses en depressies te genezen zijn. Het is deze opvatting, gebaseerd op de verloochening van het lijden van een kind, die geïnstitutionaliseerd is in wetgeving en behandelprotocollen. Want het zijn deze voormalige kinderen die ik in de winkel tegen kwam en met wreedheid bejegend werden die de onwetendheid van de maatschappij in stand houden. Om in een eindeloze cyclus de onopgeloste dwang van de traumatische ervaringen uit de kindertijd te herhalen.
Tags:
