"Ik herinner me nog heel goed die mooie meimiddag toen de hitte hier, in de regio Occitanië, nog heel draaglijk was. Het platteland was schitterend. Een subtiele geur kwam voort uit de bezembrems die in de natuur in gouden bosjes verspreid lagen. Sereen reed ik een toekomst tegemoet waarvan ik op dat moment niet had kunnen vermoeden dat deze zo opwindend zou zijn. Aangekomen op de ontmoetingsplaats zie ik in de schaduw van een Zwepenboom stoelen in een cirkel staan waarop een paar moeders zaten, vergezeld van hun baby's.

Ze praatten over van alles en nog wat, terwijl ze limonade dronken. Ik onderscheidde een sfeer die enigszins opgewonden was door de kans die ons werd geboden, en waarvan het fascinerende karakter mij nog maar gedeeltelijk duidelijk werd. We werden geselecteerd als onderdeel van een onderzoek door een auteur die mij onbekend leek. De keuze van de kandidaten was gebaseerd op de praktijk van langdurige borstvoeding of een thuisbevalling. Dankzij dit onderzoek wilde de initiatiefnemer van de bijeenkomst weten of dit model van moederschap ons zou kunnen beschermen tegen gewelddadige impulsen.

Een paar maanden later, als het onderzoek is afgerond, zullen de resultaten gepubliceerd worden in Eva’s ontwaken. Dit wordt het tiende werk in zijn oeuvre, waarvan de rijkdom vruchtbaar zal blijken voor allen die betrokken zijn bij de zaak van kinderen. Ik voelde mij als deelnemer aan dit onderzoek volledig zelfverzekerd omdat ik voldeed aan het gevraagde profiel. Het leek mij dat alle inspanningen die ik deed om te voorkomen dat ik mijn kinderen zou slaan, mijn medewerking legitimeerden. Toen ik hoorde dat het de auteur Alice Miller was, leek haar naam mij nog steeds onbekend. Pas na de eerste ontmoeting kwam de herinnering terug aan het boek In den beginne was er opvoeding, dat ik van een vriend moest lezen, een jaar na de geboorte van mijn oudste dochter. Na ongeveer dertig pagina's sloot ik het omdat het naar mijn mening gereserveerd was voor mensen die in hun jeugd gruwelijk hadden geleden en met wie ik me niet identificeerde. Het was voor mij nog steeds onmogelijk om te vermoeden dat ik me inderdaad zorgen maakte, en ik kon me nog lang niet voorstellen dat ik onder mijn kindertijd had kunnen lijden.

Tijdens deze eerste ontmoeting, terwijl we wachtten tot deze dame arriveerde, speelden onze peuters naast de groep, waarbij de jongste op de knieën van hun moeder rustte. Toen ik naar de gesprekken van de andere moeders luisterde, besefte ik plotseling dat deze auteur beroemd en bekend was bij iedereen behalve bij mij. Ik zag toen een nogal oudere vrouw naderen, maar de tand des tijds was gespaard: ze was zo zonnig, elegant, met voelbare intelligentie en met zo'n openhartige blik dat ik er uiteindelijk door werd geïntimideerd. Ze nam plaats onder ons en richtte zich tot de baby's, de een na de ander, in een gesprek dat even zorgvuldig als verrassend was, omdat ze voor elk van hen een nieuwe taal gebruikte. De kleintjes communiceerden heel serieus met haar, tussen vocalisaties en gebabbel door, een echt concert gevoed door glimlachen en tederheid.

Na dit welsprekende gesprek wendde ze zich tot ons en zei: “Ze begrepen waarschijnlijk niet waar de toespraak over ging, omdat het voor hen in een vreemde taal was, maar ze voelden de intentie en de empathie in de toon van mijn stem. Ze begrepen dat ik onschadelijk was en reageerden met vertrouwen op mijn empathische benadering.”

Het “bal” is geopend! We waren al gekozen door wat we zojuist hadden gezien en konden op onze beurt op een empathische manier praten over onze moeilijkheden bij het communiceren. Natuurlijk hebben we allemaal intense momenten van tederheid met onze kinderen meegemaakt. Maar we waren nog lang niet in staat een volledig liefdevolle band te onderhouden, ondanks ons verlangen om anders moederschap te beoefenen. We werkten door een relatie ideaal vast te stellen zonder dat we dit volledig konden verwezenlijken, omdat we ons niet realiseerden hoezeer ons verleden dit belemmerde.

Mijn eerste ontmoeting met deze auteur was het startpunt van een relatie waardoor we ruim tien jaar met elkaar konden samenwerken. Mijn leven stond totaal op zijn kop. Ik ontdekte hoe de geschiedenis van mijn kindertijd mij had gedistantieerd van mijn ware gevoeligheid, die ik tijdens onze gesprekken opnieuw ontdekte. Ze was een baken in mijn werk als psychotherapeut, een ruggengraat in mijn transitie en een onfeilbare vriendin tot ze op woensdag 14 april 2010 overleed.

We horen soms dat het leven een opeenvolging van ontmoetingen is die ons de mogelijkheid biedt om van koers te veranderen, als we maar opletten. Ik kan je verzekeren, Alice, dat mijn leven alle kleuren van de regenboog aannam op de dag dat ik je ontmoette.

Bedankt Alice voor het geloven in mij en het helpen volhouden van alle keren dat ik het wilde opgeven. Bedankt dat je mij de waardevolle schatten hebt doorgegeven van zoveel jaren werk aan de gevolgen van kindermisbruik. Ik zal nooit de rijkdom van onze uitwisselingen, van ons gelach en ook van onze tranen kunnen vergeten.”