Hoe laat thuiskomen
Geachte mevrouw Rombout,
We hebben al enige tijd ruzies in huis met onze dochter van 14 jaar over het thuiskomen 's avonds. Wij hebben de tijden van thuiskomen afgestemd op wat zoal de norm is in haar omgeving en vinden dat niet onredelijk. Maar onze dochter verzet zich hier hevig tegen en zegt dat zij zelf wil kunnen bepalen hoe laat zij thuiskomt. Wij hebben met andere ouders en opvoedkundigen hier ook al over gesproken en dan krijgen wij steevast het antwoord dat wij de ouders zijn en dus de grenzen moeten aangeven en met haar de strijd hierover moeten aangaan ook al is dat voor alle betrokkenen vervelend.
Graag willen wij ook uw mening hierover horen.
Beste ouders,
Als ik uw woorden lees dat u beiden ruzie maakt met uw dochter omdat u gehoorzaamheid van haar wilt en zich schikt naar uw wil en wensen dan laat u zich leiden door oude angsten uit uw eigen kindertijd en bent u in het hier en nu niet wie u echt bent. Uw ware zelf is namelijk onvoorwaardelijke liefde. Onvoorwaardelijke liefde is wat u vroeger als klein kind aan uw ouders gaf, zonder voorwaarden aan ze te stellen, maar die er nooit voor u was. Uit naam van liefde stelden ze voorwaarden en u bent in verwarring over wat echte liefde is. Dat staat u beiden in de weg vreedzaam en liefdevol met uw dochter om te gaan.
Uw woorden reflecteren dwang en een wens uw dochter te controleren. De manier waarop u met uw dochter communiceert is niet gelijkwaardig en open en gebaseerd op het opwekken van angst en woede en het aanbrengen van pijn en stress. U gebruikt uw macht en verlangt van uw dochter dat ze haar wil en verlangen naar autonomie en onafhankelijkheid moet opgeven wat betekent dat zij zichzelf moet ontkennen. Hiermee negeert en ontkent u haar ware gevoelens en behoeften en u respecteert haar autonome keuze niet zelf te kiezen hoe laat ze thuis wil komen. Het lijkt er bij u om te gaan hoe u haar zover krijgt dat ze doet wat jullie willen. U vindt namelijk dat haar wil ondergeschikt moet zijn aan die van jullie, haar ouders, door datgene wat u acceptabel vindt (een bepaalde tijd van thuiskomen) aan haar op te leggen. Dat is juist de oorzaak van de meeste moeilijkheden tussen ouders en kinderen dat het kind zijn of haar wil op moet geven en de macht ongelijk is.
Maar het is niet haar plicht uw behoeften te vervullen want een kind heeft gelijke rechten als de volwassene. Zij heeft het recht op zelfbeschikking. Een recht dat u niet van haar kunt overnemen en waarover ook niet te onderhandelen valt of compromissen over kunnen worden gesloten. Het is het kind dat richting geeft aan zijn of haar eigen leven en daar heeft ze de liefdevolle ondersteuning bij nodig van haar ouders. Dat is uw plicht die u bent aangegaan bij de conceptie, haar behoeften te vervullen vanuit vreugde en genoegen. Net als ieder ander kind leeft uw kind vanuit vreugde en liefde en niet vanuit woede, angst, pijn en spanning, zoals dat spreekt uit uw schrijven.
Het is niet uw fout dat u macht en controle uitoefent over uw kind en de meeste ouders doen dat. Zelfs opvoedkundigen, zoals u schrijft, willen over het kind regeren als waren ze God zelve en maken de wil van het kind ondergeschikt aan die van hen. Het zijn vroege conditioneringen en onvrijheden uit onze eigen jeugd die in de weg staan ons kind onvoorwaardelijk lief te hebben. Deze op angst gebaseerde gedachten over hoe een kind zich moet gedragen blokkeren u in uw empathie en u herhaalt met uw dochter wat u van uw ouders leerde. Dat kinderen geen gelijke rechten hebben als de volwassene en geen recht op zelfbeschikking. Dat recht hebben uw ouders van u overgenomen zonder uw toestemming daarvoor te vragen. Met de erfenis van uw verleden kunt u haar niet onvoorwaardelijk liefhebben en kunt u niet groeien van de ervaring uw dochter haar eigen pad te zien gaan zonder dat ze haar authentieke gevoelens moet onderdrukken door angst en pijn veroorzakende maatregelen. Met het opleggen van uw wil zorgt u voor afstand en niet voor verbinding. U kunt uw kind niet emotioneel vrij laten als u zichzelf niet bevrijd heeft van uw verleden. Uw geconditioneerde opvattingen en gedachten staan u in de weg.
Geef haar vertrouwen en acceptatie dat zij haar eigen leven kan regisseren zodat zij het gevoel krijgt van zichzelf te zijn en zij jullie ook kan vertrouwen omdat jullie aan haar kant staan. Wanneer haar keuze bij uzelf conflicten oproept kijkt u dan bij uzelf naar binnen en onderzoek deze gevoelens en gedachten voor uzelf in een innerlijk gesprek. Behandel uw dochter met waardigheid. Bespreek haar wensen zonder uw eigen zienswijzen toe te voegen, te moraliseren, suggesties, beschuldigen of commando’s te geven. Zeg bijvoorbeeld niet: “Je kunt er morgenvroeg niet uit als je om 0.00 thuiskomt.” Want een kind dat aan het leren is hoe ze verantwoordelijke keuzes kan maken heeft oefening nodig. Wanneer zij haar eigen ervaringen mag hebben geeft haar dat zelfvertrouwen en een gezond zelfbewustzijn. Als we het kind deze ervaringen onthouden door onze wil op te leggen ontnemen we haar het zelfbestuur en de goede gevoelens die het voeren van de eigen regie over haar leven haar geeft. Het gebruik van macht en controle doet het kind pijn, maakt onzeker en geeft gevoelens van slecht en liefde onwaardig te zijn.
Maak oogcontact met haar als u met haar in gesprek gaat en luister gefocust naar wat haar plannen zijn en sta haar niet in de weg met uw eigen gevoelens en gedachten en verwachtingen. Die hebben niets met haar te maken en u verliest de verbinding met haar als u dat doet. Benoem haar gevoelens en help haar zich volledig te uiten voor wat er in haar leeft zodat zij zich gehoord voelt. Heb vertrouwen in haar vermogen haar eigen oplossingen te vinden voor haar problemen door niet voor haar te denken en op te lossen. U kunt uw gevoelens delen met uw kind maar doe wat uw dochter vraagt en meer niet. Als uw kind uw hulp nodig heeft vraagt ze dat en kunt u haar helpen. Kinderen moeten hun eigen pad kunnen gaan en niet de weg die hun ouders voor hun bedacht hebben.
Aangezien u schrijft dat er vaker ruzie is geweest heeft uw dochter bij deze gebeurtenissen waarschijnlijk pijn ervaren. Ga hierover met uw dochter in gesprek. Bejegen haar met vriendelijkheid, begrip en liefde en vertel haar dat het u spijt dat u in het verleden niet naar haar geluisterd heeft. Help haar door benoeming haar gevoelens de vrije loop te laten zodat deze niet in haar lichaam opgekropt blijven. Zo krijgt zij grip op de gebeurtenissen uit het verleden en ze ervaart dat haar ouders zich voor haar interesseren en haar ervaringen belangrijk vinden.
Telkens wanneer zich een moeilijk moment voordoet in de omgang met ons kind kunnen we de keuze maken haar onvoorwaardelijk lief te hebben en als persoon te groeien of te blijven steken in onze kindertijd en de manier verdedigen waarop onze ouders met ons omgingen die op machtsuitoefening, angst en voorwaarden gebaseerd was.