Platform onze kindertijd

Welkom bij het platform voor onze kindertijd

Mijn naam is Oliane Roos, psycholoog en voormalig praktijkhouder van een kleinschalige praktijk aan huis in Ravenstein. Vanaf 1 januari 2016 heb ik na 10 jaar mijn werkzaamheden hiervoor beëindigd. De beroepsuitoefening bracht met zich mee dat ik me niet vrij genoeg voelde te zeggen en te schrijven wat er in mijn hart leeft. Daarnaast voel ik de behoefte met een andere opzet van de website meer mensen te bereiken om de kennis en ervaring die ik over de jaren verworven heb te delen. Daarmee hoop ik bij te dragen aan een grondige herziening van de manier waarop we in ons land met kinderen omgaan. Een omgang met kinderen die enkel en alleen gebaseerd is op eerlijk en oprecht menselijk gedrag.

Dat kunnen we bereiken wanneer we emotioneel eerlijk met onszelf worden en met anderen. Als we bereid zijn de tragische waarheid over het misbruik in onze kindertijd onder ogen te komen en de ontkenning van ons lijden op te geven. Met het bevrijden van de onderdrukte emoties en gevoelens ontwikkelen we empathie voor het kind dat we waren en geven het voortaan de liefde en het respect dat we nooit van onze ouders kregen. Dat bevrijdt ons van diepgewortelde angst en schuldgevoelens waarmee we belast werden vanaf de vroegste jaren van ons leven. De periode waarin het menselijk brein zich structureert en misbruik ernstige gevolgen heeft op het hele verdere leven. Juist in deze uiterst belangrijke eerste levensjaren gaven we onze ware gevoelens, behoeften en verlangens op en dachten dat het misbruik het gevolg was van ons eigen gedrag of onwaardigheid.  

Om als kind het misbruik te overleven moesten we onze ouders idealiseren en ontzien omdat het te pijnlijk voor het kind was te zien hoe ze werkelijk waren. Maar in ons volwassen leven kunnen we ons hiervan bewust worden en de onderdrukte woede en toorn uit onze kindertijd over het onrecht en dikwijls ook wreedheid uit de onderdrukking bevrijden. Deze woede heeft een helende kracht en is essentieel om je leven terug te krijgen. Woede die we al heel vroeg in ons leven moesten onderdrukken om het beeld van een liefhebbende moeder te behouden.  

  

Inleiding bij de website

Ik heb deze website gemaakt vanuit mijn verlangen zoveel mogelijk mensen informatie te geven over de tragische gevolgen van misbruik (in brede zin) in onze kindertijd en wat we kunnen doen om ons te bevrijden van de gevolgen. Mijn cliënten hebben me duidelijk gemaakt hoe moeilijk het voor de meeste ouders is de weg van empathie te kiezen. Het is vooral de (onbewuste) angst voor de machtige, dreigende ouders uit de kinderjaren die hen blokkeert de vitale, helende kracht van boosheid en woede werkelijk te voelen. Woede die een normale, gezonde reactie is op onrecht en die de gids is voor empathie. Ook voor hen die geen kinderen hebben bleek telkens de angst van het kleine kind voor zijn wrede ouders hen te verhinderen gevoelens echt serieus te nemen en de onderdrukte emoties uit de begin jaren van hun leven te bevrijden.

Voor mij was het eerst nadat een diepgeworteld schuldgevoel daarvoor verzwakt was dat ik de bewuste keuze maakte mijn jeugd aan een gedetailleerd onderzoek te onderwerpen en mijn geïnternaliseerde ouders uit mijn emotionele systeem te bannen. Eerst dan kon ik mijn boosheid en woede van mijn kindertijd volledig voelen. Dr. Alice Miller was bij dit proces mijn empathische, ‘Wetende Getuige’ en voelde ik mij niet alleen in het proces van heling van de verwondingen uit mijn kinderjaren.

Zij had weet van de gevolgen van verwaarlozing en mishandeling. In haar boeken kon ik nergens het idealiseren van de ouders vinden en ik voelde mij voor het eerst in mijn leven serieus genomen en verstaan in mijn pijn als vernederd kind. Haar boeken vergezelden mij op de reis naar mijzelf, naar wie ik echt ben. Een reis die mij dikwijls terugbracht naar de martelkamers van mijn jeugd. Want, zoals Alice Miller schrijft op bladzijde 73 van Banished Knowledge:  “These must be returned to, again and again, until every detail of the traumatic scene can be experienced, to allow the effect of the trauma to dissolve and the injury at last to heal.” Daar leerde ik op te vertrouwen. Als volwassene nam ik in gedachten het meisje dat ik was bij de hand en keerde met haar terug naar de vergeten verschrikkingen van haar kindertijd.  

Zo werd ik mijn eigen Wetende Getuige omdat ik gevoelsmatig weet heb van de realiteit van mijn geschiedenis. Omdat de toegang tot mijn kindertijd geopend is kunnen telkens weer andere aspecten van de traumatische situatie naar de oppervlakte komen. Dat gebeurt vooral in dromen en in het contact met anderen. Maar anders dan het kind kan de volwassene zijn boosheid en woede voelen en tot rouw komen en dat heb ik als extreem bevrijdend ervaren. Dat helpt mij in nauw contact te blijven met mijzelf en te weten wie ik ben.

Ik heb in mijn kindertijd droevig genoeg niet kunnen beschikken over een Helpende Getuige. Dan had mijn leven een geheel andere wending genomen en was me veel lijden bespaard gebleven en ook zij die in mijn volwassen leven van mij afhankelijk waren, mijn kinderen. Want de eigen verdringing opheffen is dikwijls een langdurig en pijnlijk proces. Ik spreek hier de hoop uit dat de informatie van de website bijdraagt aan de preventie van het misbruik van kinderen en dat misschien een paar kinderen een Helpende Getuige zullen krijgen die onvoorwaardelijk partij voor hem kiest. Een persoon die naast het kind staat en het beschermt waar dat kan en het écht waarneemt. Zonder te sympathiseren met de ouders.

Want de ongevoelige houding tegenover kinderen zie ik nog steeds overal om mij heen. Daar is door de jaren heen geen verandering in gekomen. Een ander mens mag naar willekeur voor alles gebruikt worden wat je maar van hem wilt. Zonder respect voor zijn wil en behoeftes. Zonder zich af te vragen wat hij daarbij voelt. Net als mijn ouders zijn de meeste mensen niet in staat werkelijk te voelen en dus niet in staat te begrijpen wat hen in hun kindertijd gebeurde en daarom niet in staat de meest natuurlijke behoeften van hun kind te vervullen.

Ook in mijn opleiding aan de universiteit zag ik de overdracht van het misbruik uit de kindertijd terug in een verscheidenheid aan gedachtenconstructies, theorieën, waarmee bekrachtigd wordt wat de onderzoeker heel vroeg leerde van zijn ouders; ontkenning van het misbruik en deze camoufleren. Maar kindermisbruik kunnen we alleen voorkomen als we de hele waarheid onthullen en de wortels begrijpen die in de vroegste jaren van ons leven ligt. Helaas wordt kennis hebben van onze vroegste geschiedenis niet aan universiteiten geleerd.  

Iedereen die geïnteresseerd is in zijn of haar kindertijd, hoe deze hun levens beïnvloedt en hoe zij deze ervaringen te boven zijn gekomen kunnen op deze plek terecht. Ik wil proberen dat zij die de behoefte voelen hun ervaringen te delen, hier een platform vinden. Ook voor hen die emotionele ondersteuning nodig hebben om zich te bevrijden van het isolement en de eenzaamheid van hun kindertijd kunnen hier terecht of om niet alleen te zijn in het proces van herstel. Je kunt dan een e-mail sturen onder de vermelding of de brief anoniem of onder eigen naam op de website gepubliceerd kan worden.